Παρέα…επί πληρωμή

της Σοφίας Τσιρώνη

Σε μια χώρα που «λεφτά δεν υπάρχουν», η παρέα επί πληρωμή δίνει τα ρέστα της… Και για τους πιο πονηρούς, δεν σχολιάζω τις εκδιδόμενες επί χρήμασι αλλά τους ανθρώπους που ζουν στους δρόμους και τους ανθρώπους που ζουν στα σπίτια τους.

Η δουλειά μου με “αναγκάζει” να συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο στους δρόμους, ανθρώπους που είναι της μεσαίας τάξης, ζουν με μια σύνταξη ή ακόμα και γυναίκες που έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν και τα δισέγγονά τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να φαίνονται διαφορετικοί αλλά όλοι έχουν ανάγκη από παρέα…

Και όταν δεν μπορούν να κάνουν παρέα μεταξύ τους, δίνουν την ελεημοσύνη τους σε μια ζητιάνα που πουλάει το κατιτίς της σε μια γωνία έξω από ένα σουπερ μάρκετ για να ταΐσει τα παιδάκια της που είναι άνεργα. ‘Η τουλάχιστον αυτό ακούω κάθε μέρα…

Το θέμα σε αυτό το σημείο είναι όμως πως οι γυναίκες των βορείων προαστίων την βοηθούν από το περίσσευμά τους και αμέσως της πιάνουν τη συζήτηση για τα οικογενειακά τους προβλήματα! Ότι η κόρη τους δεν έρχεται τόσο συχνά να τους δει, ότι ο άντρας τους λείπει όλη μέρα και αναγκάζεται να έρχεται εκείνη στο σούπερ μάρκετ… Δεν είναι ότι είμαι του κουτσομπολιού αλλά είναι πλέον η καθημερινότητά μου, ένα κομμάτι της ζωής μου!

Οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους και κάθε μέρα νιώθουν όλο και πιο μόνοι τους. Σε μια κοινωνία που πρέπει να πληρώσεις για να κάνεις τον άλλον ολιγόλεπτο φίλο σου τι περιμένουμε για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων; Τις σεξουαλικές; Όταν οι γυναίκες κοιτάνε την βιτρίνα τους και όχι το «μέσα» μια ζωή θα ζούμε με κούκλες και ανθρώπους που βάζουν πάνω απ’ όλα το φαίνεσθαι και όχι το είναι. Και θα καταλήξουμε να απαξιώνουμε κάθε άνθρωπο λέγοντάς του «είσαι και φαίνεσθαι».

Το «Άγιο Δισκοπότηρο»