Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής…«Μπάρτσα» , η ζωή μας όλη!

του Χρήστου Πιπίνη

 

Δεν μπορούμε φυσικά να συγκρίνουμε τη δικιά μας πλατεία του Αγίου Δημητρίου, με τις φημισμένες Ευρωπαϊκές πλατείες. Αν κάναμε όμως μια αυθαίρετη αναφορά, θα καταλήγαμε ότι η δικιά μας Γκραν Πλας (Grand Place), των Βρυξελλών, μπορεί να μην έχει τη γοητεία και τη φήμη της περίφημης πλατείας των συντεχνιών, του Δημαρχείου (L’ Hotel de Ville), του «Οίκου του Βασιλιά» (La Maison du Roi), του Παλατιού των Δουκών της Βραβάντης (La Maison des Ducs de Brabant), του Μεγάρου των Αρτοποιών, γνωστό ως Ρουά ντ’ Εσπάνι (Roi d’ Espagne), τη Basilique du Sacré Coeur / Basiliek van het Heilig Hart / (Basilica Koekelberg), αλλά και δεκάδων άλλων κλασικών και νεοκλασικών φλαμανδικών κτηρίων πολλά από τα οποία έχουν μετατραπεί σε καφετέριες, ζαχαροπλαστεία, σοκολατερίες με τις διάσημες βελγικές σοκολάτες, μπρασερί και πολυτελή εστιατόρια, έχει όμως (η δικιά μας πλατεία), τη γλυκύτητα μιας ταπεινής ανθρώπινης συνοικιακής πλατείας που φέρνει το βάρος της καταγωγής των κατοίκων της.

Στη δική μας πλατεία 55 περίπου χρόνια πριν, τρία καφενεία δύο «καφενεία των φιλάθλων» της Νιάρχενας. του Σαίνη και το λιγότερο αθλητικό, του Μαγγίνα (Λεφάκη), η Εκκλησία, δύο κουρεία, του Φώτη Νικόλη και του Βασίλη Βερέκου, το παλιό Δημαρχείο, ένα φωτογραφείο, δύο «στοές» του Βερέκου με το γραφείο του Γεώργα μπροστά και του Μαγγίνα, η Λέσχη της Μπάρτσας με τα ποδοσφαιράκια και τα μπιλιάρδα του μπάρμπα Τάσου, το σουβλατζίδικο του μπάρμπα Βαγγέλη, το δωμάτιο που έκανε πρόβες η Φιλαρμονική του Δήμου υπό τη διεύθυνση του κ. Παππά, το μπακάλικο του Σκαβάντζου, πιο κάτω η αγορά με τα ψαράδικα και τα μανάβικα, το μαγαζί (καφεκοπτείο) του Μέρμηγκα και δίπλα να κρατάει δεσπόζουσα θέση ο φούρνος του Μαλτέζου, απέναντι η τρίτη και η καλύτερη στοά, η στοά του Τρακάδα (η δική μας στοά του Ντουόμο), και δίπλα της, η παλιά Αστυνομία… Η μικρή πλατεία, η καρδιά της μικρής μας πόλης.

 

Η ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

Κυριακή λίγο μετά τις 11 η πλατεία αποκτά κίνηση, το ματς αρχίζει στις 3 το μεσημέρι στο Καλαμάκι, στο γήπεδο πίσω από το Αεροδρόμιο και η αγωνία είναι μεγάλη. Αθηναϊκά ντέρμπυ με ομάδες από διάφορες γειτονιές της Αθήνας. Ο ΠΑΟ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, η Μπάρτσα, το καμάρι της πόλης συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλης της συνοικίας. Παίκτες, παράγοντες και οπαδοί συζητούν στα καφενεία το παιχνίδι που θα γίνει σε λίγες ώρες. Προβλέψεις, ερωτήσεις για την κατάσταση της ομάδας, φραπέδες και γλυκείς βραστοί πηγαινοέρχονται, τάβλι ραμί (πρόγονος του κουμ καν) και πρέφα για τους πιο αδιάφορους για τα ποδοσφαιρικά.

Το Μπραχάμι στο πόδι! Η ομάδα με την κόκκινη και τη μπλε φανέλα σε λίγα χρόνια μετά την ένωση του Άρη τον Ηρακλή παρ’ ότι βρέθηκε στην τελευταία κατηγoρία μετά την αναδιάρθωση των κατηγοριών από τον τότε  ΓΓΑ χουντικό αξιωματικό Ασλανίδη, ανέβηκε τις κατηγορίες και διεκδικούσε την άνοδο στην Β΄ Εθνική όπου κάποια στιγμή το κατάφερε.

Λέγεται ότι στο ντέρμπυ με το Μοσχάτο κόπηκαν 10.000 εισιτήρια. Πάθος, δύναμη, και άφθονοι τσαμπουκάδες στις εξέδρες. Στο γήπεδο του Αλίμου και στο τοπικό ντέρμπυ με τον ΑΟ Δάφνης μερικοί μάρτυρες και συμμετέχοντες των επεισοδίων δηλώνουν σήμερα με χιούμορ ότι υπάρχουν  κάποιοι ξεχασμένοι φανατικοί που δέρνονται ακόμη στους δρόμους του Καλαμακίου. Ποδοσφαιριστές από τη γειτονιά αλλά και αρκετές μεταγραφές ενσωματώνονται στον κορμό της ομάδας που στηρίζεται στην αγάπη των πολιτών που συμμετέχουν στους εράνους και τις εκδηλώσεις του Συλλόγου.

Ποδοσφαιριστές αστέρια και αστεράκια είναι οι μικροί ήρωες της πλατείας, παιδιά της διπλανής πόρτας αποθεώνονται και γνωρίζουν το θαυμασμό και τη λατρεία. Αργότερα όταν οι ομάδες των συνοικιών απέκτησαν αφεντικά και ιδιοκτήτες, έχασαν το λαϊκό τους χαρακτήρα και κατά συνέπεια τη σύνδεση τους με τη γειτονιά. Σήμερα «καλλιεργούν » το ποδόσφαιρο σε νέα παιδιά μέσω των λεγόμενων Ακαδημιών έναντι χρηματικού αντιτίμου και προσπαθούν να συντηρήσουν τα αγωνιστικά τους τμήματα με ελάχιστους οπαδούς, και με παίκτες που αγνοούμε πόσοι είναι Μπραχαμιώτες. 

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ , ΑΝΕΥ ΣΗΜΑΣΙΑΣ