Σταυροδρόμια…

της Έλενας Γεωργαλά

 

« Στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μόνο σταυροδρόμια…».

Η κουβέντα έπεσε λίγο βαριά στο τραπέζι. Στο προσκήνιο κυριαρχούσαν τανίνες, ερωτηματικά, και ξέφρενες ιδέες. Με κοίταζε με εκείνο το ηρωικό ύφος που έχει πάντα στις σωστές της ώρες. «Μόνο σταυροδρόμια..», επανέλαβα για να τονίσω το αισιόδοξο του πράγματος. Και μετά, η μελωδία έσκασε σαν ποπ – κορν μες στο μυαλό μου. Οι σκόρπιοι στίχοι που θυμόμουν, οι νότες που έπεφταν σιγά – σιγά σαν κρύσταλλο. Άρχισα να σιγοτραγουδώ…

«Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα…». Το τραγούδι έγινε το motto του ταξιδιού. Το ακούγαμε ακαταπαύστως τουλάχιστον 10 φορές την ημέρα. Το θρησκέψαμε εντελώς. Μας ξαναμίλησε αμέσως, σαν καμπάνα που χτυπά ξανά και ξανά τις Κυριακές.

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα…», που όταν στάθηκες εκεί, και αφού είχες κατακτήσει ένα ύψος συνειδήσεως, κατανόησες με πίκρα βαθιά, ότι η ζωή πάντα τιμωρεί αυτούς που πρόδωσαν τους εαυτούς τους. Ότι τίποτα δεν θα αλλάξει μέσα σου, και το τι είσαι ή τι δεν είσαι, είναι και θα μείνει πάντα ολότελα άσχετο με το τι θα υποχρεωθείς να πεις ή να πράξεις.

 

«Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα…» που είτε έχεις κοιμηθεί σε παγκάκια χωρίς τίποτα να έχει φτουρήσει στα χέρια σου, είτε σε μαλαματένια στρώματα λαμβάνοντας όλα τα εύσημα και τους επαίνους, οι ανέκκλητα χαραγμένες μνήμες σου θα επανέρχονται και θα σε παρενοχλούν στο παραύπνι σου.

 

Που συνειδητοποιείς με σύνεση και μετρημένα πια, πως με όσα εκλεκτά αλλαντικά και αν τάισες, και με όσες ζεστές σου λιακάδες και αν ζέστανες τις λεοπαρδάλεις – από τον φόβο σου μη και σε κάνουν χίλια κομμάτια – αυτές θα παραμείνουν πάντα αφέντρες της πόλης σου.*

 

«Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα…», που έπρεπε να σου οργωθεί το τομάρι η ψυχή και η συνείδηση, για να παραδεχτείς πως είσαι ακόμα, μια αλύτρωτη πνευματικά ρέγγα σε κοπάδι. Και ότι όσο και αν προσπαθείς να τροχοδρομήσεις τα πάθη σου, τούτα θα κυκλοφορούν πάντα άνετα στα όνειρά σου σαν τα πιο έντιμα στοιχεία της ύπαρξής σου.

 

Ας είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι βρε Σιγιμούνδε Φρόιδ, που απελευθέρωσες το φυλακισμένο μας υποσυνείδητο, και καταφέρνουμε να γράψουμε σ΄ ένα κομμάτι χαρτί ότι δεν μπορούμε να βροντοφωνάξουμε στους δρόμους….

 

Ας νυχτώσει επιτέλους…

 

* σκόρπιοι στίχοι από το ποίημα οι Λεοπαρδάλεις του Φαίδρου Μπαρλά