Επαναπατρισμός

του Μιχάλη Δήμα

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018. Περίμενε μαζί με τους άλλους συναδέλφους στο λιμάνι του νησιού, την άφιξη του πλοίου. Ντάλα μεσημέρι, ο ήλιος στο ζενίθ και τα αυτοκίνητα φορτωμένα μέχρι τα μπούνια με λογής λογής συμπράγκαλα.

 

Έβαλε το αμάξι στο φερυμπότ και βγήκε στο κατάστρωμα να δει για τελευταία φορά το νησί που άφηνε πίσω του. Δυσκολεύτηκε να το αγαπήσει. Όταν το είχε πρωτοαντικρίσει του φάνηκε σαν τόπος εξορίας. Ευτυχώς πρόλαβε και μάζεψε με πολύ κόπο κάποιες ωραίες αναμνήσεις.

Δεν έφυγε όπως ήρθε. Η κιμώλια γη αποδείχτηκε γι’ αυτόν λυδία λίθος. Τον έκανε σοφότερο και δυνατότερο. Στον Πειραιά, αργά το απόγευμα, η κίνηση στους δρόμους, τα φώτα, ο κόσμος ο πολύς τον παραξένεψαν. Είχε καιρό να οδηγήσει σε πόλη. Κορναρίσματα, φανάρια, ανισόπεδους κόμβους, όλα αυτά τα είχε ξεσυνηθίσει. Πολιτισμικό σοκ απ’ την ανάποδη τούτη τη φορά.

Μπραχάμι. Ξεφόρτωμα προικιών, σπίτι γεμάτο από πρόσωπα αγαπημένα, διπλό κρεβάτι και αγκαλιά. Την άλλη μέρα πρωί πρωί πίνει τον πρώτο του καφέ στην Αλεγρία, γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναφύγει. Ρουφάει δυο γουλιές, ανάβει τσιγάρο, κοιτάει τον οικείο χώρο σχεδόν στοργικά, σα να τον θωπεύει με το βλέμμα και σιγά σιγά συνειδητοποιεί ότι έχει πια επαναπατριστεί…