Ντίνος Χριστιανόπουλος…Μου αρέσουν τα τρισύλλαβα σε -ίδι
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1931. Φοίτησε στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και από το 1958 ως το 1965 εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης. Παράλληλα το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό “Διαγώνιος”, που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις. Το 1962 δημιούργησε τις “Εκδόσεις της Διαγωνίου” και από το 1965 εργάστηκε ως διορθωτής και επιμελητής. Το 1974 ίδρυσε τη Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου που έχει ως στόχο την προβολή νέων καλλιτεχνών της συμπρωτεύουσας, με στενούς συνεργάτες του Κάρολο Τσίζεκ και Νίκο Νικολαΐδη. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1949 με τη δημοσίευση του ποιήματος “Βιογραφία” στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης “Μορφές”. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Εποχή των ισχνών αγελάδων”. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος τοποθετείται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της ομάδας που είναι γνωστή ως “Κύκλος της Διαγωνίου” και κινήθηκε στο πλαίσιο του ομώνυμου περιοδικού που ο ίδιος ίδρυσε (Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Ιωάννου, Τάσος Κόρφης, Βασίλης Καραβίτης, κ.α.). Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονα ερωτική διάθεση και επιρροές από το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Ντίνου Χριστιανόπουλου:
Πότε γράψατε το πρώτο σας ποίημα;
Εννέα χρονών.
Το κρατήσατε;
Μου φαίνεται το πέταξα. Δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Τότε ήταν γελοία πράγματα. Και μάλιστα το πρώτο αυτό ποίημα ήταν για τον ελληνοιταλικό πόλεμο.
Το είχατε διαβάσει στους γονείς σας;
Σε κανέναν. Ήταν μάλιστα επηρεασμένο από τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο. Αυτή ήταν η πρώτη που με επηρέασε.
Ακούτε τραγούδια σήμερα στο σπίτι σας;
Βαριέμαι. Έχω ένα ραδιοφωνάκι και όταν έρχονται φίλοι μπορεί να το ανοίξουν και να ακούσουμε κανένα τραγουδάκι. Τηλεόραση πάντως δεν έχει εδώ μέσα.
Ρεμπέτικα είναι τα τραγούδια που ακούτε;
Ρεμπέτικα φυσικά! Με το ρεμπέτικο ασχολούμαι ήδη από 7 ετών. Η μάνα μου ούτε που να τα ακούσει δεν ήθελε-ήταν «πρόστυχα», ήταν «βρόμικα», ήταν «χασικλίδικα», δεν ξέρω κι εγώ τι. Όσο κι’ αν σου φαίνεται αστείο αυτή η πρωιμότητα με ωφέλησε, διότι εγώ όταν λέω «ρεμπέτικο» το λέω σαν να ακούω ρεμπέτικα του 1940 ή και λίγο νωρίτερα. Μετά κάνανε κάτι αηδίες…
Έχετε πει πως ψηφίζετε πάντοτε λευκό.
Ναι, μόνο λευκό τούς χρειάζεται – παρόλο που και με το λευκό δεν λευκαίνουν. Και πριν το ρίξω το κάνω άκυρο, γράφοντας το στιχάκι του Καβάφη με στυλό: «Όλοι των βλάπτουν εξίσου την Ελλάδα». Θα μου πεις, και τι έγινε; Δεν έγινε τίποτα, αλλά είναι μια αντίδραση…
Προχτές, στην Πρέβεζα, με ξαναπλησίασαν και μου ρώτησαν «Τι πιστεύετε για την κρίση;»Ωχ! Φρίκη, σου λέω! «Δεν έχω ιδέα» τους απήντησα, «τι θα πει κρίση;» Εντάξει, εγώ ξέρω τι θα πει, αλλά τι ήθελαν, να με τσιγκλήσουν; Αφήστε με ήσυχο, δεν έχω σχέση με τα πολιτικά. Δεν έχω δει κανέναν πολιτικό στη φάτσα, και δεν θέλω να δω, αγύρευτοι να ‘ναι. Ό,τι κακό ήταν να κάνουν το έκαναν. Ξέρεις, ο Καβάφης έχει ένα θαυμάσιο ποίημα για το 200 π.Χ. και λέει «Όλοι των βλάπτουν εξίσου την Ελλάδα». Σκέψου πόσο επίκαιρος συνεχίζει να είναι αυτός ο στίχος.
Πηγή: www.lifo.gr
Ο σπουδαιότερος ποιητής της Θεσσαλονίκης και ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Ελλάδας, εξηγεί στον «Φιλελεύθερο» με ποιο τρόπο η τέχνη είναι μεγαλύτερη από την ζωή, ακόμη και όταν την εμπεριέχει.
Με τι σκέψεις κοιμάστε τα βράδια;
Τι θα πει με τι σκέψεις κοιμάμαι; Με χρωματιστά όνειρα. Τώρα προσπαθάτε να με ρωτήσετε και πράγματα που δεν με ρώτησαν άλλοι. Αστείο, αστείο λοιπόν. Ρωτήστε τα συνηθισμένα και αυτό θα είναι πιο ωφέλιμο για σας. Τα ασυνήθιστα μπορεί και να σας πω στοπ.
Δεκατρείς έρωτες κι ένας πραγματικός;
Δε σας ενδιαφέρουν, τι σας ενδιαφέρει, πάμε παρακάτω. Έχετε μια κακιά συνήθεια, όταν έρχεστε σε έναν άνθρωπο να τον ξεγυμνώσετε. Να του πάρετε τα μυστικά του, τα πάντα αλλά δεν είναι έτσι.
Μην είστε τόσο αυστηρός μαζί μου. Δοκιμάστε. Έχετε αποφασίσει τι θα μου πείτε και τι δε θα μου πείτε.
Ναι αλλά οι δημοσιογράφοι είναι και επικίνδυνοι κιόλα και επομένως πρέπει ως ένα σημείο να φυλαγόμαστε.
Ως ένα σημείο.
Ναι, ως ένα σημείο.
H λέξη έρωτας είναι τόσο φορεμένη που μπορεί να σημαίνει όλα και να μη σημαίνει και τίποτα.
Σωστά.
Ενώ η λέξη κάβλα.
Γιατί δε τη χρησιμοποίησαν και οι άλλοι;
Δεν είχαν την ίδια τόλμη.
Λέξεις που δεν επιτρέπονται και λέξεις που επιτρέπονται, δε βαριέσαι.
Καταφέρατε να απενοχοποιήσετε κάποιες λέξεις μέσω της ποίησης.
Οι άνθρωποι με τη διαφορετικότητα στον έρωτα αγνοούμε ότι έχουν μια υπερευαισθησία. Όχι όλοι, γιατί υπάρχουν και τσογλάνια ελεεινά. Οι εξόριστοι και οι αποδιοπομπαίοι μπορούν να εκφράσουν καλύτερα αυτούς που τους εξόρισαν. Οι διαφορετικοί στον έρωτα μπορεί να εκφράσουν καλύτερα τον καθαυτό έρωτα.
Άρα είστε έτοιμος για τις ανδριάντες που θα σας στήσουνε.
Ανδριάντες; Εγώ είμαι φανατικός εχθρός του να πάρω κι ένα ψευτοβραβείο.
Εγώ είμαι σίγουρος ότι αυτός ο δρόμος μετά από 20-30 χρόνια θα λέγεται Χριστιανόπουλου.
Σ’ αυτό μία απάντηση υπάρχει: του κώλου τα εννιάμερα.
imaginistes 