Και το τατουάζ… μανίκι

του Μιχάλη Δήμα

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018. Κατακαλόκαιρο και όλοι κυκλοφορούν με κοντομάνικα μπλουζάκια. Αυτονόητο. Σίγουρα όλοι; Μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Ε, όχι και όλοι όλοι. Εντάξει, μπορεί κάποιοι λίγοι ηλικιωμένοι να φοράνε ακόμα και καλοκαίρι μακρυμάνικα πουκάμισα, όμως στην εποχή μας δεν είναι μόνο αυτοί.

Έχει γίνει τρελή μόδα στις μέρες μας το τατουάζ μανίκι. Το προτιμούν πολλοί. Από VIP πρόσωπα, ποδοσφαιριστές, καλλιτέχνες, μοντέλα, μέχρι και παιδιά του λαού. Το τατουάζ αρχίζει και θεωρείται μια σύγχρονη μορφή τέχνης, όπως ας πούμε το γκράφιτι και δεν το αμφισβητώ. Δεν νομίζω όμως πως ισχύει για το τατουάζ μανίκι, γιατί απλά στα περισσότερα δεν διακρίνεις τίποτα πέρα από μια μουντζούρα.

Όσες φορές προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω τι παριστάνουν τα σχέδια ή απότυχα ή μετά βίας έβγαλα άκρη. Ποια ανάγκη ωθεί άραγε αυτούς τους ανθρώπους να καλύπτουν τόσο μεγάλο μέρος του σώματός τους με ανεξίτηλο μελάνι, νομίζοντας ότι πρόκειται για κόσμημα, δεν έχω καταλάβει. Θέλουν με αυτό τον τρόπο να δηλώσουν την διαφορετικότητά τους, με σκοπό να σταματάνε τα βλέμματα πάνω τους; Μα όταν αυτός που κοιτάει δεν διακρίνει κάτι συγκεκριμένο με την πρώτη, γιατί να κουραστεί; Μάλλον το θέαμα κουράζει παρά εντυπωσιάζει. Το κάνουν πάλι για επίδειξη δύναμης και ισχύος;

Και μερικές απορίες πρακτικού χαρακτήρα. Πως θα είναι αυτά τα χέρια όταν μετά από χρόνια πλαδαρέψουν; Δεν θα εντυπωσιάζουν ούτε καν τον κάτοχό τους. Και τώρα το καλοκαίρι δεν ζεσταίνονται στις παραλίες, αφού το μελάνι απορροφά τη θερμότητα; Δεν ξέρω, πάντως πριν τριάντα χρόνια ένας γνωστός κληρούχας σε ένα λιμάνι ξένο, είχε χτυπήσει στο μπράτσο του ένα κόκκινο λουλούδι που ακόμα το θυμάμαι. Εποχές με περισσότερο γούστο και τακτ πριν γίνει ακόμα και το τατουάζ… μανίκι…