Νοσταλγία Μεθάνων

του Μιχάλη Δήμα

 Μνήμη Παναγιώτη Δήμα

    Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007. Λοιπόν,  φίλε μου  Η/Υ  το  έχω  ρίξει  στην  πατριδογνωσία. Αναδιφώ στο  ιστορικό  λεύκωμα  του  Βασίλη  Καρδάση  από  το  Μπραχάμι  στον  Άγιο  Δημήτριο. Έχουμε  και  λέμε. Ένας  ασήμαντος  οικισμός  που  χρονολογείται  από  τη  δεκαετία  του  1830  εξελίσσεται  σε  κοινότητα  το  1925  και  από  το  1963  ανακηρύσσεται  σε  δήμο .  Οι  πρώτοι  κάτοικοί  του  στην  πλειοψηφία  τους  καταγόμενοι  από  τα  Μέθανα, Αρβανίτες  με  τα  όλα  τους. Τώρα  καταλαβαίνω  γιατί  όποτε  πηγαίναμε  στα  Μέθανα, ο  πατέρας  μου  είχε  τους  περισσότερους  από  αυτούς  που  γνώριζε  συγγενείς. Μου  έρχονται  στο  νου  απολειφάδια  αρβανίτικων  εκφράσεων   και  μεθενίτικα   τοπωνύμια,  Καμένη  Χώρα, Βρωμολίμνη, Μεγάλο  Ποτάμι, Άγιος  Γεώργιος. Τι  μ’  έπιασε  τώρα  και  σκαλίζω  τις  ρίζες  μου; To  σίγουρο  είναι  ότι  είμαι  γηγενής  Μπραχαμιώτης  με  γονείς  γεννημένους  εδώ. Με  το  πατρικό  μου  να  απέχει  ούτε  εκατό  μέτρα  από  την εκκλησία του αγίου  Δημητρίου  και  κατοικώντας  στο  ίδιο  οικοδομικό  τετράγωνο με  τρεις  ακόμη  από  τις  αρχαιότερες οικογένειες του Μπραχαμίου, σίγουρα κατέχω το θλιβερό προνόμιο, του γνήσιου Μπραχαμιώτη. Αυτά για την ιστορία…

     Κυριακή 19 Αυγούστου2018. Δεν ξέρω γιατί αυτές τις μέρες σκέφτομαι συνέχεια τα Μέθανα. Τόπος καταγωγής του πατέρα μου, σαν παιδί τα είχαμε επισκεφθεί αρκετές φορές οικογενειακώς. Έχω να πάω από τότε που χάθηκε ξαφνικά και απροσδόκητα τέτοια εποχή, κοντά σαράντα χρόνια. Ήταν οι τελευταίες διακοπές που κάναμε μαζί. Προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου εικόνες από τότε. Επισκέψεις σε μακρινούς συγγενείς του που μιλούσαν ακόμα αρβανίτικα, τα λουτρά που μύριζαν σαν κλούβιο αυγό λόγω του θείου, την περατζάδα στον παραλιακό δρόμο με τα λουκουματζίδικα και τα ταβερνάκια, καθώς και τα μαγαζιά με τα σουβενίρ, τότε ήταν της μόδας τα μενταγιόν με τα κοχύλια,  τ’ αμύγδαλα   και τα σύκα  που μας πρόσφεραν, το κατσικίσιο γάλα που ο πατέρας μου το έπινε με μία πρέζα αλάτι, τα μέρη που σύχναζαν ψαράδες με καλάμια και πετονιές, τις μανούβρες του φεριμπότ στο λιμάνι και τον κόσμο που έφευγε ή ερχότανε, τα παιγνίδια στη θάλασσα με τα ξαδέρφια και τη μάνα μου με αυτό το μαγιό με τις γυναίκες που το φορούσε χρόνια και πολύ αργότερα κατάλαβα τι ακριβώς παριστάνανε τα σχέδια. Άραγε θα αναγνωρίσω τίποτα από τα μέρη αυτά, όταν τα ξαναεπισκεφτώ ή θα έχουν αλλάξει όλα τόσο πολύ; Στους μελλοντικούς προορισμούς τα Μέθανα θα είναι ο πρώτος που θα διαλέξω, έστω και για μια μικρή απόδραση και στο πλοίο θα ακούω τον πατέρα μου να λέει συνωμοτικά στη μάνα μου πως τα πράγματα τελευταία έχουνε γίνει μούτι…