Δ. Λιαντίνης…Στην κόψη της ζωής

της Αλεξάνδρας Λαμπροπούλου (Οδοιπορώντας)

 

Φθάνοντας στις Κεχριές Κορινθίας βλέπεις εξοχικές κατοικίες, το στρατόπεδο του χωριού και την αμμουδερή παραλία στον κόλπο της. Στρίβοντας για το χωριό από το δρόμο Κορίνθου – Επιδαύρου, μπαίνεις στην οδό Αποστόλου Παύλου με όλες τις κάθετες οδούς σε αυτήν να έχουν ονόματα Αρχαία Ελληνικά! Ένα πρώτο παράδειγμα, της κόψης της ζωής, που έλεγε στις διαλέξεις του (Αρχαία Ελλάδα – Χριστιανισμός).

Συνεχίζοντας προς το χωριό, κάποια στιγμή συναντάς την εκκλησία Μεταμόρφωση του Σωτήρος εκεί όπου βρίσκεται και το νεκροταφείο. Δεύτερη περίεργη συγκυρία. Ο Λιαντίνης έλεγε ότι επάνω στο θάνατο οικοδομείται η ζωή. Λες και με ένα τρόπο με περίμενε για να μου το κάνει πιο σαφές. Την ώρα που έφτασα τελούνταν βάπτιση, ακριβώς εκεί που πίσω από την εκκλησία υπήρχαν τα μνήματα αυτών που πέρασαν και έδωσαν τη θέση τους σε αυτούς που ήρθαν. Η κόψη της ζωής…

Εκεί μέσα σε αυτό το μικρό νεκροταφείο βρίσκονται τα οστά του Δημήτρη Λιαντίνη, που μόνος “αναχώρησε” από τη ζωή με εντελώς μυστήριο τρόπο για όλους εμάς. Επτά χρόνια μετά την τελευταία μέρα 1η Ιουνίου 1998 που “έφυγε” από το χωριό του Λιαντίνα της Λακωνίας, όπου είχε πάει να χαιρετήσει και να δώσει οδηγίες στους δικούς του ανθρώπους, το 2005 βρέθηκαν τα οστά του, σε μια σπηλιά του Ταυγέτου και μεταφέρθηκαν πια στο νεκροταφείο των Κεχριών, παρόλο που για κάποιους το «ξερίζωμα» του Δ. Λιαντίνη από το αγαπημένο του βουνό αποτελεί ύβρη στη μνήμη του.

“Έζησα έρημος και ισχυρός. Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος.” θα πει στο τελευταίο σημείωμα που άφησε στην κόρη του Διοτίμα.

Για κάποιους ο Δ. Λιαντίνης ήταν ένας “τρελός”. Ωστόσο οι φοιτητές του τον λάτρευαν γιατί ήταν “ΔΑΣΚΑΛΟΣ”, επειδή έκανε αυτό που προέτρεπε τους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς να κάνουν, να διδάσκουν όχι την επιθετική μετοχή και τα τελικά απαρέμφατα, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, αλλά την αληθινή ζωή. Κατέκρινε ανοικτά τη λάθος διδακτική μέθοδο του συνόλου της εκπαίδευσης, ξεκινώντας τον καταμερισμό της ευθύνης από την Πανεπιστημιακή κοινότητα, που και ο ίδιος αποτελούσε μέρος της. Συγκεκριμένα την κατηγορούσε ότι με την είσοδό της στο μητρώο των ανώτερων κρατικών λειτουργών αποκόπηκε από τη σύγχρονη ζωή, έχασε την επαφή της με την πραγματικότητα και εγκλωβίστηκε στο κουφάρι του διδακτικού φορμαλισμού χάνοντας την ουσία, το νόημα και την αξία της ζωής που σπαρταρά. Ο Λιαντίνης αγαπούσε πολύ τους νέους ανθρώπους, που προσπάθησε να τους διδάξει τη ζωή. Μεταξύ άλλων στο σημείωμα που άφησε στην κόρη του, της δίνει τις παρακάτω οδηγίες και εξηγήσεις:

«Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχονται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού. Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχονται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ενα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι΄ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει»

Σε αυτό το σημειώμα, ενημερώνει ότι ζήτησε τη μέρα που θα “πέσει”, να στεφανωθούν οι μορφές του Σολωμού στη Ζάκυνθο και του Λυκούργου στη Σπάρτη.

Λάτρευε το Σολωμό και τα σπαράγματα του, των περίπου 300 στίχων που μας παρέδωσε, γιατί πίστευε ότι με την ποίησή του, διέσωσε το πνεύμα της επανάστασης του 1821 και της έδωσε τον μύθο της. Για τον δε πρώτο στίχο του εθνικού μας ύμνου “Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή” θεωρούσε ότι περικλείει όλη η αλήθεια για τη συνεχή πάλη του ανθρώπου στη ζωή και την τραγικότητα ανάμεσα στο μηδέν και το Είναι, την κόψη της ζωής…

Εκεί στις Κεχριές Κορινθίας, που υπηρέτησε φαντάρος και βρίσκονταν και η εξοχική κατοικία του, βρίσκεται πια και ο τάφος του. Χωρίς σταυρό αλλά μια επιτύμβια στήλη όπου γράφει “ΣΗΜΑ Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ” και ημερομηνία θανάτου την ημερομηνία που βρέθηκαν τα οστά στον Ταύγετο. Κάτω από αυτό υπάρχει η επιγραφή “Έζησα την αλήθεια”. Την πλάτη του τάφου του σκιάζει μια πικροδάφνη. Ειρωνεία της τύχης; Σύμφωνα με τη μυθολογία θεωρείται αδελφή της λυγαριάς και όταν η λυγαριά με τα μοβ άνθη την κατηγόρησε για το έντονο χρώμα των λουλουδιών της, παρά το πένθος για τον θάνατο του αδελφού τους, εκείνη απολογήθηκε λέγοντας ότι τα άνθη είναι έντονα αλλά η καρδιά της θλιμμένη και πικρή…