Καλλιόπη Δημητροπούλου…«Το παιδί της καταιγίδας»

Και μέσα στ’ όνειρο τρέχει ξανά

εκείνο το παιδί της καταιγίδας.

Η ανήλικη γεύση μυρίζει μπαρούτι.

Το στόμα του τρέμει στη νύχτα.

Τρίζουν τα δόντια απ’ το φόβο.

Τα δάχτυλά του μολύβι.

Σκοτάδι παντού.

Δρασκελίζει το φράχτη.

Ψάχνει για απάγκιο στο κρύο,

για μια ζεστή κουβέρτα.

Άπλωσα την αγκαλιά μου,

μου χαμογέλασε,

βύζαξε το δάχτυλο

κι αποκοιμήθηκε.

 

Στο παραθύρι λυσσομανά η βροχή

με τον αναίτιο θυμό της.

Σπάζει τις γρίλιες.

Μουσκεύει το πάτωμα.

Η νύχτα περιστρέφεται,

γδέρνει την κάμαρη.

«Το παιδί το παιδί»

ξεφωνίζω ημίαιμη δίνη.

Το κορμί μου κουβάρι.

Μετρώ την απώλειά μου.

Ψάχνω στην αγκαλιά μου

για το παγωμένο του χέρι.

Σκοτάδι παντού.

«Το παιδί της καταιγίδας»

παίζει σε κάποιο κανάλι.

«Προσεχώς η συνέχεια»

διαβάζω στη γκρίζα οθόνη.