Υπάρχει άραγε πάθος…μοτοσυκλετιστικό;

« Είναι που τα μάτια μου

έρπουνε στο μελί κορμί σου

γεμάτο φυσαρμόνικες

κι ανοίγουν στράτες του χαμού και πάω

χαμένος πάω σε ντερβένια

όπως λιώνει πρωινή μοτοσυκλέτα

θωρώντας την Τριπολιτσά εν στύσει ».

(Ε.Κακναβάτος)

Ο μοτοσυκλετιστής είναι ποιητής, με την έννοια ότι βιώνει την ομορφιά και την τρέλα. Μπορεί και συνομιλεί με τον αέρα, του φουντώνει τα στήθια μια κραυγή κι ένα πάθος που πρέπει να βγει. Και βγαίνει είτε με το πλάγιασμα στη στροφή, είτε με την περήφανη στάση της σούζας δίπλα στα μέταλλα των αυτοκινήτων. Οι ποιητές , για τους πολλούς , είναι τρελοί. Κι ο μοτοσυκλετιστής , για τους πολλούς , τρελός είναι. Ο μοτοσυκλετιστής είναι φετιχιστής . Λατρεύει το σώμα της μηχανής του. Ντύνεται τελετουργικά τα άμφιά του. Το πέτσινο μπουφάν , τα γάντια , το κράνος ή τα γυαλιά, τις μπότες. Ο μοτοσυκλετιστής λατρεύει τα αντικείμενα. Ο μοτοσυκλετιστής είναι ιδεολόγος με την έννοια πως θα θέλει να υπερασπιστεί τη σχέση του με κάτι. Που πρέπει να πείσει και να ανασκευάσει μύθους που πλέκονται γύρω του και εις βάρος του. Οι μοτοσυκλετιστές αναβοσβήνουν τους προβολείς σε ένδειξη χαιρετισμού σε όλους τους εθνικούς δρόμους , σε όλο τον κόσμο, όταν διασταυρώνονται. Όμως , δεν υπάρχει κόμμα μοτοσυκλετιστών. Υπάρχει πάθος μοτοσυκλετιστικό.

( Αποσπάσματα από το βιβλίο « Ενδοσκεληδόν – Η μοτοσυκλέτα στην ελληνική Λογοτεχνία » του Σπύρου Λαζαρίδη Εκδόσεις Ζήτρος 2008 σελ. 560 )