ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ ΨΥΧΗΣ

της Αλεξάνδρας Λαμπροπούλου

 

Στο διάβα της ζωής, όλο και πιο δύσκολα αισθάνεται κανείς συγκίνηση. Δε μιλώ για τις συγκινήσεις του φόβου μπροστά στο έρεβος. Μιλώ για τις συγκινήσεις της ψυχής αυτές που εκπορεύονται από το φως.

 

Κατά αρχάς, οφείλω να ξεκαθαρίσω τι εννοώ λέγοντας συγκίνηση ψυχής. Είναι ένα συναίσθημα που εδράζει κάπου μεταξύ καρδιάς και μυαλού. Το τοποθετώ ενδιάμεσα, στο λαιμό ίσως, και σωματικά εκφράζεται με έναν ηδύ κόμπο, ένα επιφώνημα ή ίσως ένα ασυνείδητο τραγούδι που σιγομουρμουρίζεις. Οπωσδήποτε πάντως, παράγει ήχο. Είναι σαν να αισθάνεσαι την καρδιά σου να ανεβαίνει από το στήθος και να προσπαθεί να μιλήσει.

Όμως για αυτού του είδους τις συγκινήσεις είναι απαραίτητη η συνέργεια της νόησης και του συναισθήματος. Η νόηση ως ανωτέρα αντίληψις του εμπειρικού μας κόσμου, και το συναίσθημα ως πλούτος και στολίδι της ύπαρξης μας.

 

Οι «εκλεκτές» συγκινήσεις της ψυχής, μπορεί να προέλθουν από πολλές αφορμές και είναι συμπυκνωμένες καθαρές σκέψεις και βαθιά συναισθήματα, μπροστά σε ένα γεγονός…

 

Συγκίνηση μπορεί να προέλθει από τους γεννήτορές μας, συνειδητοποιώντας ίσως το θαύμα της ζωής μας ή τον τεράστιο αγώνα τους μόνο και μόνο για να υπάρξουμε.

 

 

Μπορεί να είναι η συγκίνηση μπροστά σε έναν πολύτιμο φίλο, στη συμπόρευση της ζωής σας και στη βαθιά γνώση ότι δεν είσαι μόνος σε αυτό τον κόσμο.

 

 

Μπορεί να είναι η συγκίνηση μπροστά στον έρωτα για ένα πρόσωπο, που ξέρεις ότι εκπροσωπεί το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου, και υπήρξες τυχερός να το αντικρίσεις.

 

 

Η συγκίνηση της στιγμής που συνειδητοποιείς ότι ευλογήθηκες να είσαι αυτό που πάντα ήθελες.

 

 

Η συγκίνηση όταν ανακαλύπτεις ότι δεν πούλησες τα τιμαλφή σου σε καιρό πολέμου και παρέμεινες ακέραιος και όρθιος.

 

Η συγκίνηση όταν ανακαλύψεις ένα διαμάντι της νόησης, ένα πολύτιμο σύγγραμμα, μέσα στο βόρβορο της πολυλογίας που δε λέει απολύτως τίποτα, και σου δίνει κουράγιο και έμπνευση.

 

Τέτοιες συγκινήσεις μας δίνουν τα φτερά για να κινηθούμε προς το φως, και από εκεί να μπορέσουμε να αποδεχθούμε και το σκοτεινό κομμάτι της ύπαρξή μας.

 

Γιατί από αυτό το σκοτάδι, εκπηγάζει και η ορμή μας προς το φως, αλλά και όλη η διαδρομή της ζωής μας, ως μετάβαση από το κτήνος προς τον ήρωα…