Σελίδες ημερολογίου…του Υμηττού

του Μιχάλη Δήμα

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010.

Με τον παππού για χόρτα στο βουνό, στο μοναστήρι της Καισαριανής, πρωί πρωί με τη δροσούλα. Έξω από το μοναστήρι αμάξια πολλά και κόσμος, γεγονός που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, για τόσο πρωινή ώρα. Όλοι αυτοί δεν ήτανε τουρίστες, δεν ήταν επισκέπτες, αλλά προσκυνητές. Δεν γνώριζα ότι το καθολικό είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου και ότι σήμερα ο ναός λειτουργούσε, λόγω της γιορτής.

Είχα ξαναεπισκεφτεί το μοναστήρι με είσοδο τρία ευρώ για να θαυμάσω τη βυζαντινή αρχιτεκτονική του ναού και των υπόλοιπων κτηρίων. Μα σήμερα η χαρά μου ήταν μεγάλη στο απροσδόκητο γεγονός να παρακολουθήσω τη λειτουργία σε ένα ναό του εντέκατου αιώνα. Ο χώρος όλο κόσμο και φωνές, όλο ζωή αυθόρμητη, χωρίς τα λόγια τα ξερά των ξεναγών, που απαιτούν ησυχία για να ακούγονται. Ο ναός κατάμεστος και στο νάρθηκα σωρός οι άρτοι για την αρτοκλασία…

Ακουμπώ σε μια μαρμάρινη παραστάδα και εγώ δεν ξέρω πόσων αιώνων ενώ τα πόδια μου πατούν σε εξίσου παλιές μαρμάρινες πλάκες. Στο νου μου έρχονται οι στίχοι του Ρίτσου …σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει… και το βλέμμα μου αλωνίζει στις τοιχογραφίες του 16ου αιώνα. Ο ανάλαφρος τρούλος, που στηρίζεται σε τέσσερις κομψούς κίονες ιωνικού ρυθμού, ασκεί μια ακαταμάχητη έλξη προς τον Παντοκράτορα, που δορυφορείται από τις επουράνιες δυνάμεις ενώ οι ψαλμωδίες με ξεναγούν στο μυστήριο της θεϊκής αγάπης και της ανθρώπινης ελευθερίας. Και οι γυναίκες που φέρανε τις προσφορές τους στην Παναγιά την Μεσοσπορίτισα για να ευλογηθούν, προσεύχονται ασυνείδητα και για την Δήμητρα και την καημένη Περσεφόνη που βίαια τις χώρισε ο αιμοβόρος Πλούτωνας…

– Στο ξυρισμένο βουνό

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015.

Και εκεί που άλλοτε άκουγες τζιτζίκια να θρασομανούν, πουλιά να τιτιβίζουν, πεύκα να θροΐζουν, γέλια και συνομιλίες περιπατητών, τώρα το λόγο έχουνε μόνο τα αλυσοπρίονα. Ουρλιάζουν καταμεσήμερο, σαν Άρπυιες πεινασμένες καταβροχθίζοντας δέντρα νεκρά, αφού τα ρίξουν κάτω. Κι αυτά στην πτώση τους περήφανα δεν ζητιανεύουν οίκτο. Μόνο που πρέπει να συνηθίσουνε την οριζόντια θέση, αυτά που κατακόρυφα τον ουρανό κοιτούσαν. Μαύροι κορμοί οριζόντιοι δεμένοι μεταξύ τους για φράγμα χρησιμεύουνε να συγκρατούν το χώμα να μην το παίρνει η βροχή. Τόσο χαμηλά ξεπέσανε μα πρέπει να υπερασπιστούν τη γη που τα στήριζε τόσα χρόνια. Και το βουνό λες και το έχουνε ξυρίσει. Μια γύμνια, γκρίζα. Μοναδική παρηγοριά κάτι κυκλάμινα που ξεπετάγονται δειλά από της καμένης γης τα σπλάχνα.

Κι ανάμεσα στα ουρλιαχτά των αλυσοπρίονων σφήνα χτυπά το σήμαντρο για τον εσπερινό. Μα οι μοναχές έχουν δουλειά. Μόνο οι μισές θα πάνε στο καθολικό, μάλλον οι γεροντότερες και οι άλλες μισές οι νεότερες θα ξεφορτώσουν το φορτηγό με τα νέα δενδρύλλια και θα επιβλέπουν τους εργάτες για τη σωστή φύτευση. Έχουν σηκώσει λίγο τα μανίκια και φοράνε ζωστικό για να δουλεύουνε καλύτερα. Και είναι όλες χαρούμενες, μιλάνε δυνατά κι όλο τρατάρουν τους εργάτες λουκούμια και δροσερό νερό. Δεν περιμένανε από το Θεό να κάνει αναδάσωση, να ξαναπρασινίσει το βουνό μόνο του, ανέλαβαν οι ίδιες δράση. Και βλέποντας αυτή την εικόνα κατάλαβα γιατί μία γερόντισσα μου απάντησε, πως όλα θα γίνουν, όταν της είπα πως το βουνό θα αργήσει πολύ να γίνει όπως πριν. Κάτι ήξερε φαίνεται παραπάνω από μένα.

Και χάρηκα πολύ όταν βγαίνοντας από το μοναστήρι είδα το αμάξι της φίλης μου της Φωτεινής που είχε ανέβει για την καθιερωμένη βόλτα της στο βουνό και ας είναι και ξυρισμένο. Εμείς θα επιμένουμε να επισκεπτόμαστε τον Υμηττό, ακόμη και τώρα στα δύσκολα μέχρι να αποκρυπτογραφήσουμε το τρομερό του μυστικό…