Θου, Κύριε!…Tickets, please

από τον Ανερμάτιστο

Χελόου ιματζινίστες!

 

Τί μου κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά και να περνάτε υπέροχα!

 

Με το κρύο να δυναμώνει, τα ερκοντίσια (sic!) να δουλεύουν στο φουλ και τον χειμώνα να μπαίνει και επίσημα στη ζωή μας, θέλω να σας καλωσορίσω για ακόμα μιά φορά στη συντροφιά μας.

 

Κάπως έτσι, βρισκόμαστε για άλλη μια Τετάρτη εδώ για να απολαύσουμε τις περιπέτειες του αγαπημένου μας Ελληναρά, ο οποίος δεν δείχνει να πτοείται από τις αντίξοες συνθήκες.

 

Την προηγούμενη φορά, μιλήσαμε για το πάθος που διακατέχει τον Ελληναρά σχετικά με  οτιδήποτε μηχανοκίνητο. Στο σημερινό κειμενάκι, θα απολαύσουμε τις περιπέτειες του ήρωά μας μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα.

 

Για να μην σας ταλαιπωρώ όμως, περνάω ευθύς αμέσως στο παρασύνθημα.

 

 

Η αλήθεια για τον Ελληναρά μας είναι πως, καίτοι είχε σχέσεις εξάρτησης με τα οχήματα που περνούσαν από τα χέρια του, δεν είχε αναρωτηθεί ποτέ για το κόστος λειτουργίας και συντήρησης που είχε καθένα από αυτά.

 

Εδώ που τα λέμε, βέβαια, ο φίλος μας δεν ήταν και κανένα κορόιδο! Από τη στιγμή που το οικονομικό σκέλος βάρυνε τον πατερούλη, ποιός ο λόγος να γνωρίζει αν ακρίβυνε η βενζίνα και τα ζαντολάστιχα; Έτσι, στην προσπάθειά του να ενισχύσει το κοινωνικό του status(Μεσσηνιακά), δαπανούσε υπέρογκα ποσά προκειμένου να νιώσει -έστω και για ένα λεπτό- πως είναι ο βασιλιάς της ασφάλτου.

Όπως ήταν λογικό, με την έξαρση της οικονομικής κρίσης, τα πρώτα σύννεφα για τον ήρωά μας δεν άργησαν να φανούν. Έτσι, όταν κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να συντηρήσει το κάρο του για πολύ ακόμα, αποφάσισε να το πουλήσει, προκειμένου να εξοικονομήσει κάποιο σεβαστό ποσό.

 

Παράλληλα, συνειδητοποίησε πως θα έπρεπε να πατήσει το -πολύ κομψό κατά τα άλλα- πόδι του σε δημόσιο μέσο μεταφοράς, κάτι που δυσκολεύτηκε πολύ να αποδεχτεί. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό ήταν ένα καίριο πλήγμα στην αξιοπρέπεια του Ελληναρά μας, ο οποίος πραγματοποίησε σημαντική έκπτωση στην κοσμοθεωρία του.

 

Από την άλλη, βέβαια, ας δούμε και το καλό της υπόθεσης. Όπως και να το κάνουμε, αυτή θα ήταν μια μοναδική ευκαιρία για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο να βρεθεί δίπλα στον υπέρλαμπρο φίλο μας, απολαμβάνοντας τα κατορθώματά του εκ του σύνεγγυς.

 

Ας απαριθμήσουμε, όμως, κάποια από τα χαρακτηριστικά του Ελληναρά στις δημόσιες μεταφορές.

 

     1. Ο Ελληναράς ομιλεί πάντα μεγαλοφώνως. Στα θέματα που συζητά, δε, η ποικιλία είναι τεράστια. Από τα φασολάκια που έφαγε το μεσημέρι και τον πείραξαν, μέχρι το SUV που λάνσαρε η Σκόντα και το καινούργιο γκομενάκι που έσκασε μύτη στο γραφείο, όλα θα αναλυθούν εκτενώς από τον αγαπημένο μας φίλο. Όσο για σένα, ταλαίπωρε συνεπιβάτη που ενοχλείσαι, μπορείς κάλλιστα να κλείσεις τα αυτιά σου. Εναλλακτικά, μπορείς να  κατέβεις και να περιμένεις το επόμενο δρομολόγιο. Δημοκρατικά πράγματα.

 

2. Ο Ελληναράς δεν συνηθίζει να πλένεται συχνά. Ειδικά σε ώρες αιχμής, όπου το πλήθος θυμίζει σαρδέλες και ο φίλος μας κρέμεται -κυριολεκτικά- από μια χειρολαβή, η κατάσταση βρίσκεται εκτός ελέγχου. Σε περίπτωση, δε, που φοράει και κοντομάνικο υποκάμισο, το θέαμα περνάει στη σφαίρα του φαντασμαγορικού. Όπως καταλαβαίνετε, αν είστε αρκετά άτυχοι ώστε να βρεθείτε σε απόσταση αναπνοής από την αμασκάλη του, είναι πολύ πιθανόν να διατρέξετε σοβαρότατο αναπνευστικό πρόβλημα.

 

      3. Ο Ελληναράς προηγείται. Παντού. Έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που θέλει να επιβιβαστεί στο μεταφορικό μέσο, έχει -δικαιωματικά- τον πρώτο λόγο. Τί κι αν έχεις σηκωθεί, τί κι αν στέκεσαι καρτερικά μπροστά στην πόρτα προκειμένου να κατέβεις. Επιστρατεύοντας το σωματικό του εκτόπισμα αλλά και το περίφημο ελληνικό του φιλότιμο, ο Ελληναράς θα σπριντάρει ως άλλος Μπολτ, προκειμένου να προκάμει και να απιθώσει τα πισινά του στην κενή θέση που έχει ”μπανίσει”. Έτσι, γιατί μπορεί.

 

Τέλος, ο Ελληναράς δεν πληρώνει ποτέ εισιτήριο. Όχι, δεν το κάνει από αντίδραση, μήτε έχει οικονομικό πρόβλημα. Απλούστατα, θεωρεί πως με την παρουσία του κοσμεί το μέσο σε τέτοιο βαθμό που, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να τον πληρώνουν κιόλας.

 

Αλλά πάντα έτσι ήμασταν σ’ αυτή τη χώρα.

 

Αχάριστοι.

 

 Φιλιά!