Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής… για την οικουμενικότητα του Delta Blues και του Braham City Blues

του Χρήστου Πιπίνη

Τα κρασοβάρελα και τα μπλουζ, είναι παντοτινά

Το blues και τα ρεμπέτικα είναι ταυτόχρονα παράδοση και προσωπική έκφραση.

1. Ξεκίνησαν και δημιουργήθηκαν από περιφρονημένους, φτωχούς, κυνηγημένους και παντελώς αμόρφωτους (εννοείται ακαδημαϊκώς αμόρφωτους, γιατί κατά τα άλλα …κούνια που τους κούναγε), και κάποιες φορές παράνομους, ανθρώπους. Επιπλέον τα blues είναι θρηνώδη άσματα προϊόν κατατρεγμένων μαύρων σκλάβων.

2. Πρόκειται για πανέμορφα μακρόβια τραγούδια, , με χρόνο ζωής απεριόριστο  μιας και η συνέχεια προβλέπεται ανθηρά και μακραίωνη.

3. Από περιφρονημένα τραγούδια της ντροπής και του κυνηγητού, έγιναν εθνικές μουσικές οι οποίες σάρωσαν όλες τις άλλες λαϊκές…λιγδογραβατωμένες και τις κουλτουροδήθεν τοιαύτες. Αποτέλεσαν τη βάση της Rock εξακολουθούν να αναπαράγονται και να εξελίσσονται.

4.  Πέντε είναι τα κυριότερα μουσικά είδη που συγγενεύουν θεματικά, που έχουν ταξιδέψει σ’ όλον τον κόσμο και έχουν καταγραφεί ως  παγκόσμια, με την έννοια της αποδοχής και της λατρείας που τα περιβάλλει. Τα μπλουζ, τα τάνγκο, τα φλαμέγκο και τα Πορτογαλικά φάντο! Τα ρεμπέτικα  παρ’ ότι έχουν θαυμαστές σ’ όλον τον κόσμο, ακολουθούν από απόσταση, αφού από τη μικρή σε μέγεθος χώρα μας αλλά και λόγω γλώσσας, δεν ήταν δυνατόν να προβληθούν αναλόγως, όσο τα προηγούμενα λαϊκά μουσικά είδη.

Τα blues (όπως και τα ρεμπέτικα) μεταφράζονται ελεύθερα ως “μαυρίλα – μελαγχολία” στα ελληνικά. Έχουν τις ρίζες τους στη συναισθηματική κατάσταση που νιώθει κανείς όταν έρχονται κακοτυχίες, προδοσίες, μετάνοιες για κάτι που έκανες ή δεν έκανες, απώλειες ερωμένων, απελπισμένοι και χωρίς ανταπόκριση, έρωτες!

Σίγουρα έχουν να κάνουν με τις προσωπικές τραγωδίες και τα βάσανα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η μουσική πηγαίνει πιο πέρα από τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τα blues έχουν να κάνουν και με τη έκφραση της προσωπικής τραγωδίας και την προσπάθεια να ξεπεράσεις τις δυσκολίες και αναποδιές, να εκφράσεις την απογοήτευση, να ξεφορτωθείς την απόγνωση… Τα καλύτερα blues είναι ενστικτώδη, οδηγούν στην κάθαρση και διαθέτουν βαθιά συναισθήματα. Από την απερίγραπτη ευτυχία στη μαύρη θλίψη, δεν υπάρχει άλλη μουσική έκφραση με τόσο φορτωμένο  αυθεντικό συναίσθημα.

Ανάμεσα στις διαφορετικές σχολές και τεχνοτροπίες, οι τόποι που αναπτύχθηκαν, έδωσαν και την ονομασία της σχολής. Delta Blues, Memphis Blues, Chicago Blues,Texas Blues, New Orleans Blues, West Coast Blues, Louisiana Blues…Ας επιτραπεί και στους imaginistes να προσθέσουν αυθαιρέτως και τη μεγάλη blues σχολή, του Braham City.

Ταβέρνες, καπηλειά, καταγώγια, μπακαλοταβέρνες, αυλές, καφενομεζεδάδικα, χαμοκέλες και κάθε λογής χώρος που σερβίρεται αλκοόλ, που ακούγεται η παίζεται μουσική, τραγούδι και χορός, είναι η μεγάλη παράδοση του Μπραχαμίου. Ήδη βρισκόμαστε στη μέση μιας έρευνας και στην δημιουργία μίας νέας στήλης στην ιστοσελίδα μας όπου θα καταγράφονται σε βάθος χρόνου, (όπως έχουμε ήδη κάνει και με τα παρατσούκλια), οι ταβέρνες του Μπραχαμίου.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία της δεκαετίας του 60, αποδίδει με καταπληκτικό τρόπο το συναίσθημα του Μπραχαμιώτικου ζευγαριού που χορεύει ένα μάλλον μελό παθιάρικο μπλουζ. Το αξιοσημείωτο όμως είναι ο χώρος που συμβαίνει. Πρόκειται για κάποια αποκριάτικη συνεστίαση σε ταβέρνα της περιοχής (είναι το επί της οδού Ρήγα Φεραίου υπόγειο του Κωλαράκια), όπου τα κρασοβάρελα κυριαρχούν ως ντεκόρ του χώρου.

Αθάνατο Μπραχάμι! Κατάφερες να γεφυρώσεις δύο διαφορετικούς πολιτισμούς σ’ένα μπλουζ και να γίνεις παγκόσμιο!