Το τρένο της ζωής

Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα, σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες. Μέσα στο τρένο ταξιδεύει η αγάπη, ταξιδεύει η λύπη, ταξιδεύει το καρδιοχτύπι. Θέλεις καλό ταξίδι και κουράγιο να καρτερείς. Όσο μακριά κι αν πας έχεις κλειδώσει στην καρδιά την αγάπη και παρακαλάς να ξανασμίξεις με το καλό.

Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας: τους Γονείς μας. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, την στοργή, την φιλία και την συντροφιά τους.

Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για εμάς. Είναι τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας κι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε. Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδια σαν ένα μικρό περίπατο. Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που το χρειάζονται. Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα. Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά, κι εμείς δεν τους έχουμε καν αντιληφθεί.

Μας εκπλήσσει ότι μερικοί από τους επιβάτες, που αγαπάμε περισσότερο κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού. Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι. Δυστυχώς, μερικές φορές, δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους, γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι κατειλημμένη. Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι: γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς….αλλά χωρίς επιστροφή

Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα από αυτούς. Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής, ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόηση μας. Ακόμη κι εμείς, μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει, που θα μας καταλάβει.

Το μεγαλύτερο μυστήριο του ταξιδιού, είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας.

Πιστεύω ότι θα στενοχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα από το τρένο…..Ναι! αυτό πιστεύω. Ο χωρισμός από μερικούς φίλους, που συνάντησα κατά την διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός, θα είναι πολύ λυπηρό. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα, πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό, κι έχω την αίσθηση ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση. Αυτό που με κάνει ευτυχισμένη, είναι η σκέψη ότι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πολύτιμες.

Η Ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο…

Το τρένο της ζωής πάει μόνο μπροστά και είναι γρήγορο. Πολύ γρήγορο. Κι αφού δε μπορείς να το γυρίσεις πίσω, να του αλλάξεις διαδρομή ή να το προσπεράσεις, πάρε θέση δίπλα στο παράθυρο κι απόλαυσε το ταξίδι.

Η ζωή είναι μυστήριο τρένο. Κυλά πάνω σε ράγες, εκτροχιάζεται, άλλοτε επιταχύνει, άλλοτε πάει στο ρελαντί. Διασχίζει τοπία, ανεβοκατεβάζει επιβάτες, κάνει στάσεις, αλλά εν τέλει δε σταματά ποτέ. Υπάρχουν εκατομμύρια ράγες πάνω στη γη. Όπως υπάρχουν και δισεκατομμύρια τρένα τα οποία τις διασχίζουν. Το κρίσιμο σημείο, ωστόσο, συνίσταται στο πώς θα επιλέξεις να κινηθείς όταν διασταυρωθούν οι ράγες σου με κάποιες άλλες.

Λένε πως είναι ένα τρένο-φάντασμα, που, αφού φύγει από το σταθμό, βγαίνει από τις ράγες του, χώνεται στα νέφη και χάνεται. Ότι ταξιδεύει ακυβέρνητο και πως όταν φτάσει στο τέρμα του, που είναι και το τέλος του κόσμου, οι επιβάτες έχουν χάσει τα νιάτα τους. Στο τρένο των νεφών θα συναντήσεις χρυσοθήρες και Ινδιάνους που λένε θαυμαστές ιστορίες, βασιλιάδες και κονκισταδόρες, την Εβίτα Περόν και τον Ωνάση, δωσίλογους κι εγκληματίες πολέμου, τον στρατηγό Μπολίβαρ και τον Τσε Γκεβάρα, αλλά και τον ποιητή που γεννήθηκε σ’ εφτά πόλεις.

Παίρνεις το ίδιο τρένο κάθε πρωί. Ξέρεις ότι θα σταματήσει στον ίδιο σηματοδότη, την ίδια ώρα, και θα αντικρίσεις τα ίδια σπίτια δίπλα στις ράγες. Αρχίζεις, μάλιστα, να νιώθεις οικεία με το ζευγάρι που ζει σ’ ένα από αυτά. «Μαρία» και «Γιώργο» τους αποκαλείς. Η ζωή τους, στα δικά σου μάτια, είναι τέλεια. Μακάρι να μπορούσες κι εσύ να είσαι τόσο ευτυχισμένος.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι υπάρχει ακόμη χρόνος αφού, όπως και να ‘χει, η μοίρα μας δεν έχει ακόμη καθοριστεί. Αλλά χρόνος για ποιο πράγμα; Και μπορούμε μήπως να κάνουμε κάτι διαφορετικό; Αν είχαμε ψάξει να βρούμε μέσα μας, με απόλυτη ειλικρίνεια, τι μας προόριζε για ένα πολυτάραχο μέλλον, σίγουρα δεν θα μας είχε έρθει στο νου με φευγαλέα αίσθηση, σχεδόν επιλήψιμη, που μας αναστάτωνε κάθε φορά που βλέπαμε το τρένο να περνά, κυρίως τη νύχτα, μεταφέροντας πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες το μυστήριο των ταξιδιωτών.

Μερικοί έχουν μία ζωή βγαλμένη από μυθιστορήματα. Ζουν νομαδικά πάνω και γύρω από τα τρένα. Ζουν με έναν ανέμελο, ρέμπελο ρυθμό ζωής. Η άναρχη ζωή που ακολουθούν περιλαμβάνει και το επικίνδυνο χόμπι της «ανάβασης» σε τρένα-χωρίς φυσικά εισιτήριο-, ενώ αρκετοί ζουν μέσα σε βαγόνια και μετακινούνται διαρκώς με αυτό τον τρόπο. Άφησαν πίσω τους τον καθωσπρεπισμό και έγιναν επαγγελματίες αλήτες, ζώντας ως περιπλανώμενοι μαζί με άλλους νομάδες.

Όταν θα ‘ρθεις να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά, τότε οι λύπες θα με ψάχνουν και άνεργες θα θρηνούν.

Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές και θα ρωτούν τι έγινε εκείνο το τραίνο που έβλεπε τα άλλα τραίνα να περνούν Ο Άνθρωπος, αφού κατάφερε τελικά να καταστρέψει τη φύση χτίζοντας και το τελευταίο κομμάτι ελεύθερης γης με σκοπό το κέρδος του, ζει μες στην αθλιότητα… Στις πόλεις ειδικά η απελπισία του κόσμου είναι μεγαλύτερη, γιατί δεν υπάρχει πια ούτε ένα δέντρο για να ξαποστάσει το βλέμμα του. Οι περισσότερες γειτονιές έχουν εγκαταλειφθεί στην ασχήμια τους και κανείς δεν έχει διάθεση να αγωνιστεί για το αντίθετο…

Είναι όμως και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που δε θέλησαν να προσαρμοστούν. Που γυρνούν στους δρόμους ονειροπόλοι, χωρίς σκοπό. Που παλεύουν να κρατήσουν στη μνήμη τους την ομορφιά που χάθηκε… Απελπισμένοι ψάχνουν να βρουν λύσεις μέσα στη μοναξιά τους, ψάχνουν να βρουν ελπίδα. Από το παράθυρο του τραίνου βλέπεις όλα αυτά που σου έκλεψαν στις τσιμεντουπόλεις και σκέφτεσαι πως τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση. Κλείνεις τα μάτια και κάτω από τον μονότονο ήχο της ράγας ονειρεύεσαι την πραγματικότητα που θέλεις να ζήσεις. Γιατί πώς ν’ αλλάξεις κάτι, αν πρώτα δεν το έχεις ονειρευτεί;

Πάνω στο τρένο φάντασμα μέσα τη νύχτα θα χαθώ, μέσα την έρημο σ’ ένα πάρτι μαγικό, πάνω απ’ το γκρεμό τ’ ουρανού θα περνώ τρένο φάντασμα με σβησμένο αριθμό. Μέσα τη γαλαρία που είναι όλα σκοτεινά ξετυλίγεται ταινία, η δικιά σου ιστορία, που ποτέ δε θα παιχτεί στο σινεμά.

«Τα τρένα είναι υπέροχα, βλέπεις τη φύση, τους ανθρώπους, τις πόλεις, ουσιαστικά βλέπεις την ίδια τη ζωή» έλεγε η Αγκάθα Κρίστι. Και είχε δίκιο. Ο πιο ωραίος τρόπος να διασχίσετε μια χώρα και να αφουγκραστείτε τον παλμό της είναι αδιαμφισβήτητα το τρένο. Οι εικόνες που εναλλάσσονται μπροστά στα μάτια σας και τα αρώματα της φύσης που αναδίδονται στην ατμόσφαιρα συνθέτουν ένα πολύτιμο παζλ ερεθισμάτων σκιαγραφώντας με τον καλύτερο τρόπο τη φυσιογνωμία της περιοχής που επισκέπτεστε. Διάσημα τρένα, παλιά και νεότερα, πλήρως ανανεωμένα και εκσυγχρονισμένα, κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Εσείς απλώς βάλτε ένα τέτοιο ταξίδι στο πρόγραμμα και δεν θα χάσετε.

Αυτό που έχει το ταξίδι στο τρένο είναι ότι είναι…. 4-6-8-10 ώρες (όσο κρατάει το ταξίδι) είναι δικές σου. Είσαι τελείως ελεύθερος στο να χαθείς στις σκέψεις σου ανενόχλητος και χωρίς κάποιον πάνω απ’ το κεφάλι σου, ειδικά στην επιστροφή όπου ξαναπερνούν μπροστά σου όλα όσα πέρασες τις μέρες που έλειπες από την μονότονη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Το ταξίδι με το τρένο κρύβει κάτι το μαγικό, το ονειρικό, το μυστηριώδες, το ρομαντικό, το ερωτικό. Σκεφτείτε πόσα τραγούδια έχουν γραφεί για το τρένο, σαν σύμβολο χωρισμού, περιπέτειας, γυρισμού. Διάσημα τρένα, όπως το «Orient Express» πέρασαν στην ιστορία. Τόσες ταινίες γυρίστηκαν με τρένα, για τον έρωτα, τον πόλεμο, την απόδραση.

Κάθε ταξίδι μας φέρνει και πιο κοντά στον εαυτό μας, μας κάνει να σκεφτούμε πιο βαθιά τις επιθυμίες μας και τελικά ανοίγει τους ορίζοντες της σκέψης μας. Βρήκαμε και μοιραζόμαστε σκέψεις και λόγια ανθρώπων, που έβαλαν το ταξίδι στη ζωή τους και ανακάλυψαν τα μυστικά του!

Φίλοι μου, ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε ότι άξιζε τον κόπο. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σ’ αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι… »

Ταξιδεύουμε όχι για να ξεφύγουμε από τη ζωή, αλλά για να μη μας διαφύγει η ζωή. Σ’ αυτούς που είναι μέρος του δικού μου τρένου, εύχομαι και σήμερα και πάντα να έχετε ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…!!!