Πορτραίτο κινηματογράφου…7 – Ο κυρ-Αλέκος και η φυσαρμόνικα

Αλέκος Σακελλάριος: το ταλέντο βγήκε απ’ τον Παράδεισο

της Ελένης Αποστολοπούλου 

Αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που δεν έχει διασκεδάσει βλέποντας μια ελληνική ταινία βασισμένη σε σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου… ε, τότε, μάλλον είναι γρουσούζης!
 Επιτρέψτε μου να σας δώσω μια άγνωστη στους πολλούς πτυχή της ζωής του. Τη φυσαρμόνικα. Την κουβαλούσε πάντοτε μαζί του, ήταν το φυλαχτό και η ερωμένη του αυτή η μικρή, παλιά, φθαρμένη φυσαρμόνικα.

Τη δεκαετία του ’80, νεαρή ρεπόρτερ εγώ τότε, δούλευα στην ΕΡΤ, σε ένα γραφείο που βρισκόταν στον ίδιο διάδρομο με το Στούντιο Ηχογραφήσεων «Η» της Ραδιοφωνίας. Αν θυμάμαι καλά, ο Σακελλάριος σκηνοθετούσε τότε ραδιοφωνικά την παρουσίαση ενός θεατρικού. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό, παράτησα τη δουλειά μου και πήγα στο Στούντιο «Η», κάθισα σε μια γωνιά και παρακολουθούσα…

Όλοι και όλα γύρω, ήταν σε ένταση. Ηθοποιοί, μουσικοί, ηχολήπτες, ακόμα και τα μηχανήματα είχαν θερμανθεί.
- Διάλειμμα τρίλεπτο! φωνάζει ο Αλέκος.
Τον κατασκόπευσα, το ομολογώ. Βγήκε από το στούντιο, πήρε το ασανσέρ και κατέβηκε στο υπόγειο. Εκεί, σε ένα ρεαλιστικό σκηνικό με σωλήνες θέρμανσης και ψύξης ανάμεσα σε σπασμένα τραπέζια, καρέκλες και γραφεία, κατεστραμμένα σκηνικά και όποια παλιατζουρία μπορεί κανείς να φανταστεί, με δάπεδο το ακατέργαστο τσιμέντο, αλλού υγρό και αλλού πολύ βρώμικο, υπήρχε τότε ένα μικρό καφέ μπαρ για τους… «ψαγμένους» της ΕΡΤ. Α! σκέφτηκα, μάλλον πάει να παραγγείλει κανένα ουζάκι για να καλμάρει…
Πήγε και κάθισε σε ένα τραπεζάκι, έβγαλε τη φυσαρμόνικα από το τσεπάκι του και έπαιξε ένα σκοπό. Μετά, παράγγειλε έναν καφέ, χαμογέλασε στον καφετζή και σε λίγο, επέστρεψε στη δουλειά του…

Αυτός ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος. Τη φυσαρμόνικα, την πένα και το χιούμορ του, δεν τα εγκατέλειπε ποτέ. Και τι δεν έχει γράψει. Θα αναφέρω ενδεικτικά μόνο μερικές από τις ταινίες, γιατί αλλιώς θα χρειάζονταν πολλές σελίδες… Αστέρω, (1959), Γαμπρός απ’ το Λονδίνο (1967), Υιέ μου, υιέ μου (1965), Δεσποινίς ετών «39» (1953), Ένας ήρωaς με παντούφλες (1958), Η Αλίκη στο Ναυτικό (1961), Η θεία από το Σικάγο (1957), Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Η σοφερίνα (1964), Θα σε κάνω βασίλισσα (1964), Καλώς ήλθε το δολάριο (1967), Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο (1957)… Παπούτσι από τον τόπο σου (1946), που ήταν πρώτη ταινία του και του ζήτησε συνεργασία ο ίδιος ο Φίνος, με τον Κούλη Στολίγκα, της οποίας το αρνητικό, δυστυχώς, έχει καταστραφεί… Να μην ξεχάσουμε τη Σάντα Τσικίτα (1953) ή τα Κίτρινα Γάντια (1960)… ή Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο (1959) και τα Χτυποκάρδια στο θρανίο (1963)… και την κορυφαία, όπου έπαιζε και ως ηθοποιός, “Οι Γερμανοί ξανάρχονται…”. Αλλά, θα παρασυρθώ… Περίπου 70 ταινίες (!), εκτός από τα θεατρικά, τις διασκευές και τους στίχους που έγραψε για τραγούδια των ταινιών ή των θεατρικών παραστάσεων, που έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Tα αρχοντορεμπέτικα φέρουν τη δική του σφραγίδα: Γαρύφαλλο στ’ αυτί, Το τραμ το τελευταίο, Τα μισοφόρια…