Αργύρης Χιόνης…«Βροχή δωματίου»

Η βροχή κρύωνε έξω, στο δρόμο. Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε, 
κρυώνω. 
Ήτανε, πράγματι, χειμώνας. Το τζάμι τη λυπήθηκε, 
της άνοιξε, την έβαλε μες στο δωμάτιο. 
Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών. Είσαι τρελό, του φώναξε, που ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο; Είσαι τρελό.
Μα είναι βροχή δωματίου, είπε ήρεμα το τζάμι, δεν ακούς τί ωραία που ηχεί πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στο μέτωπό σου;
Είναι βροχή δωματίου…