Γιώργος Φράγκος…«Το παλιό ποδήλατο»

Στη μνήμη του πατέρα μου

Το παλιό ποδήλατο
στην καρδιά σου φύλα το
στα πετάλια του στηρίζεις
παιδικές σου αναμνήσεις.

Μαύρο και θεόρατο
με τεράστια σέλα
και με πόνʼ αόρατο
έλα και ξαναέλα.

Το παλιό ποδήλατο
να ξεχνάς αδύνατο
έτριζε η καδένα του
και μάγκωναν τα φρένα του.

Κρέμονταν τα πόδια μου
στον πισινό τροχό του
τώρα με τα ζόρια μου
πετώ με το φτερό του.

Το παλιό ποδήλατο
στʼ όνειρό μου είδα το
το φανάρι νικελένιο
έμαθα να περιμένω.

Ακούω το κουδούνι
στο έμπα της αυλής μας
μʼ αξύριστο πηγούνι
χαμογελάς μαζί μας.

Το παλιό ποδήλατο
αν μπορείς κυνήγα το
γυάλιζαν οι ακτίνες του
στου ήλιου τις αχτίδες του.

Έβαζα το πρόσωπο
πίσʼ από την πλάτη σου
σʼ ένα κόσμο απρόσωπο
φυλαχτό η αγάπη σου.

Το παλιό ποδήλατο
στην αυλή αφύλαχτο
πού να το καβαλικέψεις
πού ʼνʼ τα κότσια να πιστέψεις.

Απʼ τη μέση σε κρατώ
και τʼ αέρι χαίρομαι
αχ μπαμπά πώς σʼ αγαπώ
τώρα πʼ ερωτεύομαι.