Μια βόλτα στο…μετρό

της Σοφίας Τσιρώνη

Και όταν λες ότι τα έχεις δει όλα μπαίνεις στο μετρό. Λες ή ότι είσαι στον πλανήτη χάπι ή ότι όλοι αυτοί κατευθύνονται εκεί.

Ειδικά όταν είσαι από επαρχία και έρχεσαι στην Αθήνα βλέπεις την διαδρομή του μετρό σαν πρόκληση.  Κατεβαίνω λοιπόν απ’ το χωριό μου στον Σταθμό Λαρίσης και μια ταμίας εκεί πέρα μου λέει χαμογελαστά (χαμογελαστά: Κάτι που τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα έβλεπα αργότερα): « Θα κατέβεις στη στάση Σύνταγμα και θα πας στην  μπλε γραμμή που έχει κατεύθυνση το αεροδρόμιο ώστε να πας εκεί που θες».

Εγώ όλα αυτά τα άκουγα έτσι: «我不明白，我的基督，我的冬青瑪麗». Αφού ξεπέρασα το πρώτο πολιτισμικό σοκ της πρωτεύουσας κατευθύνθηκα προς τις κυλιόμενες σκάλες αραχτή, με την βαλίτσα στα δεξιά μου… Και εκεί που άκουγα τη μουσικούλα μου άρχισα επίσης να ακούω και αγκομαχητά, μουγκρητά και ανθρώπους να ξεφυσάνε. ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ! Είχα πιάσει δύο θέσεις στις κυλιόμενες! Αν μπορούσαν να με δικάσουν θα με έβαζαν δύο μήνες καταναγκαστικής εργασίας στο δήμο αφού όταν έκανα στην άκρη με κοιτούσαν λες και είχα βιάσει και σκοτώσει τα παιδιά τους.

Και αφού απόρησα για μερικά λεπτά επανήλθα στα φυσιολογικά μου. Εκεί που περίμενα να έρθει το μετρό παρατήρησα μια δυστυχία, μια μιζέρια στα πρόσωπα όλων αυτών των ανθρώπων που περίμεναν μαζί μου. Ανησύχησα! Φαντάστηκα ότι έγινε κάτι και ρώτησα μια κυρία. Εκείνη μου απάντησε « Τι να γίνει παιδί μου; Τρελό είσαι; Ο Χριστός και η Παναγιά»… Είμαι και τρελό που ήμουν ευδιάθετο πρωί πρωί, ήμουν τρελό που δεν κοιτούσα το πάτωμα και κοιτούσα ευθεία, που δεν καθόμουν κακομουτσιασμένο ώστε να κάνω παρέα στο υπόλοιπο χαρέμι.

Η αλήθεια είναι πως ένιωσα ότι ήρθα από άλλο πλανήτη όχι από κάποια άλλη περιοχή της Ελλάδας… Όσοι λένε λοιπόν ότι η Αθήνα είναι το καλύτερο μέρος να ζεις δεν έχουν ζήσει πραγματικά… Όταν ξυπνάς και βλέπεις κάποιον να χαμογελάει και τον λες τρελό και επικαλείσαι τα θεία τότε κάπου, κάποιος, κάποιο λάθος έκανε! Όταν σ ‘ ένα χάος υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος ευδιάθετος και ψάχνει να βρει τον ανταπόδοση τότε μπορεί να είμαι εγώ αυτή που έχει το πρόβλημα… Ίσως θα πρέπει να γίνω ένα με τους υπόλοιπους αν θέλω να γίνω… φυσιολογική και αποδεκτή!