Κουβέντες καφενείου για ταμπέλες και οράματα.

Χρίστος Σαπρίκης

---

– Τι σκέφτεσαι πάλι;

– Ξέρεις ότι πηγαίνω κάθε μέρα με το ποδήλατο απ’ το σπίτι στον Ασύρματο και τούμπαλιν. Το πρωί μπροστά απ’ τα νεκροταφεία, το μεσημέρι απ’ την Ελπίδος όλο ευθεία στην Αγίου Δημητρίου. Κάνω χρόνια την ίδια διαδρομή οπότε το μάτι κολλάει σε όλες τις αλλαγές του δρόμου. Στην κόκκινη φλοκάτη που άπλωσαν στο μπαλκόνι, στο ζευγαράκι που φιλιέται στη γωνία, στο τρίκυκλο με τα χαρτιά ανακύκλωσης, στην κυρία που καθαρίζει το πεζοδρόμιο, στα μαγαζάκια που κλείνουν και ανοίγουν, στα κηδειόχαρτα που αλλάζουν….
Μια δυο μέρες τώρα κάτι είχε διαταράξει την ισορροπία, κάτι είχε αλλάξει και δεν μπορούσα να καταλάβω τι.

– Το βρήκες;

– Το βρήκα χτες το μεσημέρι. Ήταν οι ταμπέλες!

– Ποιες ταμπέλες;

– Στη διαδρομή που κάνω περνάει και το δημοτικό λεωφορείο. Ήταν οι ταμπέλες των στάσεων. Αυτές χαλούσαν την ισορροπία. Αυτές άλλαξαν. Έγιναν διπλές!

– Τι εννοείς διπλές;

– Μπροστά είναι η παλιά ταμπέλα. Αυτή που είναι σε λίγο ρετρό στιλ, αριστοκρατική με ντελικάτη βάση – πρέπει να κόστισαν έναν σκασμό λεφτά – και σε κάνουν να νομίζεις ότι κυκλοφορείς σε κυριλέ ευρωπαϊκό προάστιο και όχι στην άναρχη μικρή μας πόλη. Πίσω ακριβώς φυτέψανε έναν δεύτερο στύλο με μια νέα ταμπέλα, με έντονο πορτοκαλί χρώμα με τα ίδια στοιχεία. Δέσανε και κάτι πλαστικοποιημένα χαρτιά με τα δρομολόγια. Μιλάμε για το κιτς και την προχειρότητα στο μέγιστο.

---

– Και γιατί βάλανε τη δεύτερη; Δεν έκανε τη δουλειά της αυτή που υπήρχε;

– Έλα μου ντε! Φυσικά και την έκανε. Αλλά λεφτά φαίνεται υπάρχουν, δουλειά να έχει κι ο κατασκευαστής, εκλογές έρχονται, πώς θα δείξουμε ότι έχουμε οργασμό έργων;

– Τις είδα κι εγώ. Οι παλιές ήταν άσπρες, τις είχαμε συνηθίσει και δεν πολυφαίνονταν, ενώ στις καινούριες  το μάτι πέφτει πάνω και μέχρι να τις συνηθίσουμε κι αυτές, έγιναν οι εκλογές.

– Δηλαδή πληρώσαμε μια φορά τις ταμπέλες των στάσεων, τις ξαναπληρώνουμε και δεύτερη έτσι στα καλά καθούμενα; Αυτό δεν είναι σωστό!

– Κάποια δικαιολογία θα έχουν, αλλά βάλανε που βάλανε τη δεύτερη, την πρώτη γιατί την άφησαν;

– Γκρινιάρηδες! Βάλανε διπλές ταμπέλες γιατί αν κάποιος δεν βλέπει την πρώτη να βλέπει τη δεύτερη. Μπράβο να λέτε! Έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να περπατήσεις στα πεζοδρόμια. Ένας στύλος παραπάνω δεν άλλαξε και κάτι. Όσο για την αισθητική, ποιος νοιάζεται;

– Και συ ρε αδερφέ κολλάς στις ταμπέλες; Δε σκέφτεσαι το πολιτικό διακύβευμα των εκλογών; Το όραμα για την πόλη μας;

– Ε, Τι να κάνουμε! Δεν έχουμε όλοι την ίδια ευρύτητα πνεύματος. Άσε που αυτά τα «μικρά» που λες δείχνουν μια αντίληψη ζωής. Πώς διαχειρίζεσαι το δημόσιο χρήμα και  τον δημόσιο χώρο, πώς σέβεσαι τους συμπολίτες σου, τι αισθητική προωθείς.

– Ευτυχώς να λες και να κάνεις τον σταυρό σου που αλλάζουμε την πόλη! Σκέψου να μην την αλλάζαμε τι θα γινόταν!

– Εγώ πάντως όταν σας ακούω να συζητάτε γι’ αυτά δεν ξέρω γιατί στο μυαλό μου έρχεται ξανά και ξανά το ποίημα του Μπρεχτ: «Επιτάφιος για τον κύριο Μ.»

Ξέφυγα από τους καρχαρίες
και νίκησα τους τίγρεις
μʼ έφαγαν όμως
οι κοριοί.