Σελίδες ημερολογίου – 8… Είμαστε αναλώσιμοι

του Μιχάλη Δήμα

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 201..

Λοιπόν, μικρή μου ψυχή αλκυόνα, είδες που σου τα έλεγα; Ευτυχώς που πρόλαβες και κλώσησες τα αυγά σου.

Άκουγες τα τριξίματα την ώρα που έσπαγαν και έπαιρνες θάρρος. Ακούς και τους τριγμούς του σαθρού συστήματος, εδώ και καιρό και όμως αυτό δε λέει να καταρρεύσει.

Το σύστημα είναι ένα κλειστό κύκλωμα. Από τη στιγμή που δεν σε χρειάζεται σε πετάει εκτός. Εκτός νυμφώνος σαν τις μωρές παρθένες. Είμαστε αναλώσιμοι. Το σύστημα δικαιολογεί παράπλευρες απώλειες. Που να του εναντιωθείς, που να τα βάλεις μαζί του. Τέρας πολυκέφαλο.

Και πάντα την πληρώνουν οι αθώοι ή έστω οι λιγότερο ένοχοι. Οι ταπεινοί. Αυτοί που δεν διψούν για δόξα, εξουσία και λεφτά, αλλά για αξιοπρέπεια και ένα ρετάλι  όνειρο σε ξάστερο ουρανό, αλκυονίδας μέρας.

Όλα μάταια, όλα εφήμερα μικρή μου αλκυόνα. Πέταξες από τη φωλιά για να φέρεις τροφή στα νεογνά σου. Είδες τον κόσμο που χάζευε στα περίπτερα τις κρεμασμένες εφημερίδες. Είδες στην ιχθυόσκαλα τους ψαράδες που τύλιγαν τα φρέσκα ψάρια τους μέσα σε μπαγιάτικες εφημερίδες. Όλα τα εφήμερα βρίσκουν καταφύγιο μέσα στις εφημερίδες, που τη επόμενη γίνονται περιτύλιγμα, καταλήγουν προσανάμματα  ή πάνε στη ανακύκλωση.

Η επικαιρότητα, κάτι το ρευστό και γλοιώδες, που συνέχεια αλλάζει, μεταμορφώνεται και μας μεταμορφώνει, από πού να πιαστείς;

Η συνδιαλλαγή, η αδιαφάνεια, τα συμφέροντα, τα κόμματα, οι επιτροπές, η οικονομία, η πολιτική, τα σκάνδαλα, οι μίζες, οι εξεγέρσεις, οι συγκρούσεις,  το χρηματιστήριο, οι καλλιτέχνες, τα κανάλια, οι δημοσιογράφοι, οι τράπεζες, η διαφθορά, οι φόνοι, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, οι σπόνσορες, οι προστάτες, οι δημαγωγοί,οι μεταγραφές, τα συγκροτήματα, οι εταιρείες, όλα. Όλα μες στις εφημερίδες. Σήμερα έτσι, αύριο κάπως αλλιώς.

Εσύ όμως έχεις το βράχο σου, τη φωλιά σου, τα μικρά σου που πρέπει να φροντίσεις. Ακούς λοιπόν πίσω σου τους τριγμούς του συστήματος, τόσο καιρό και δεν λέει να καταρρεύσει. Θα έχεις προλάβει να φύγεις μέχρι να πέσει;

Στα γρανάζια αρχίζουν να σπάνε τα δόντια, οι ιμάντες έχουν ξεχειλώσει, τα πιστόνια ζορίζονται, πόσο θα αντέξει ακόμα. Τελειώνει και το λιπαντικό που βοηθούσε στη λειτουργία του.

Εσύ να έχεις φύγει με τα μικρά σου γιατί είσαι εκτός, είσαι απ’ έξω, δεν χρωστάς τίποτα να καταπλακωθείς.  Να μην ακούσεις τον πάταγο, μην δεις τον κουρνιαχτό και παγιδευτείς εδώ για πάντα στα ερείπια και τα χαλάσματα.

Ελπίζεις να αντέξει μέχρι το Μάρτη…