«Ω γλυκύ μου έαρ»

Γράφει η Ζωή Καραπατάκη

 

Είναι γεγονός, λοιπόν! Ο πρώτος μήνας της άνοιξης είναι εδώ και αναστατώνει τις χειμωνιάτικες καρδιές μας!

Φτάσαμε, λοιπόν, τσουπ-τσουπ και επίσημα στο Μάρτιο και στην αρχή της πιο ερωτικής εποχής, της εποχής που όλοι λατρεύουν να μισούν (μαζί τους κι εγώ).

Άνοιξη. Η άνοιξη της γύρης, του ατέρμονου φτερνίσματος, των αλλεργιών, των εξάψεων, των κρυολογημάτων, των ξαφνικών και αιφνίδιων μπουρινιών, της αποσυγκέντρωσης, της τάσης για φυγή, της κοπάνας, της απόδρασης, των διάχυτων μυρωδιών, της ανθισμένης αμυγδαλιάς, των ζωηρών χρωμάτων.

Τι είναι όμως η άνοιξη?

Άνοιξη είναι να τρως το πρώτο παγωτό της χρονιάς την 25η Μαρτίου και να καλωσορίζεις έτσι το καλοκαίρι. Είναι να βγαίνεις έξω χωρίς μπουφάν και χωρίς το μυθικό και μακρόσυρτο της αθάνατης Ελληνίδας μάνας «ζακέτα να πάρεις!».

Είναι να βγαίνεις για απογευματινές βόλτες στη Διονυσίου Αεροπαγίτου στο Θησείο, να μυρίζεις τις βουκαμβίλιες και τα νυχτολούλουδα, στους ελάχιστους εναπομείναντες κήπους της Πλάκας.

Είναι να αλλάζει η ώρα και να αποσυντονίζεσαι εντελώς, ενώ παράλληλα σου καλλιεργούνται τάσεις φυγής. Είναι να ανοίγεις την ντουλάπα και να μην ξέρεις τι να φορέσεις.

Είναι οι οι όμορφοι άντρες και οι ωραίες γυναίκες αυτής της πόλης, που αυτή την εποχή γίνονται ωραιότεροι. Είναι τα ατελείωτα μεθύσια. Είναι η μετάβαση από τον cappuccino στον freddo cappuccino. Είναι το σβήσιμο του καλοριφέρ.

Είναι ο γόνιμος επαναπροσδιορισμός της μουρμούρας που γίνεται πλέον με αφορμή και αιτία τον καυτό ήλιο και τα «μυτερά του δόντια». Είναι να έχεις εξεταστική και να μην μπορείς να διαβάσεις ούτε αράδα. Είναι να περνά άλλη μια χρονιά Πανελληνίων, να μην σου καίγεται καρφί και συ να ονειρεύεσαι τις Κυκλάδες.

Είναι να αρχίζουν οι προκριματικοί της Eurovision και να μαζεύεστε όλοι στα μπαλκόνια για να τους παρακολουθήσετε. Είναι οι πρώτες αναγγελίες για καλοκαιρινές συναυλίες και φεστιβάλ. Είναι η φρενίτιδα των γυμναστηρίων στον αγώνα του χτίσιμου ενός καλύτερου κορμιού.

Είναι τ’ ανοιξιάτικα καρδιοχτύπια, μα πάνω απ’όλα είναι η εποχή του χρόνου που η φύση (και όχι μόνο) οργιάζει, που το παιχνίδι παντώς είδους κολλάει σαν τσίχλα στο μυαλό μας.

Μα τέλος είναι η πιο διφορούμενη παρ’ όλα αυτά αξιαγάπητη εποχή σε όλους, η «χρυσή τομή» του έτους, το γινγκ και το γιανγκ που περιέχει κάτι απ’ όλα σε ισάριθμες και δουλικές αναλογίες για τον φρενήρη άνθρωπο του σήμερα.