Αμόλα καλούμπα!

Γράφει η Σοφία Πλεξίδα

 

Καλή μας Σαρακοστή γλυκά μου imaginakia!

Θα πω λοιπόν ευλόγησον, καλή νηστεία και προσευχή και τσικι-τσικι θ’αρχίσω.

Επειδή το Πάσχα είναι η αγαπημένη μου γιορτή και τα προεόρτια του ακόμη πιο πολύ, δεν θα μπορούσα να παραλείψω να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία (ετεροχρονισμένη αλλά όχι χωρίς αφορμή) σ’ ένα από τ’ αγαπημένα μου έθιμα, το πέταγμα του χαρταετού.

Το εφαλτήριο μου όμως για να παρακινηθώ να γράψω τη δική μου σκωπτική γι’αυτό το λατρεμένο έθιμο ήρθε το επόμενο πρωινό από αυτό της Καθαράς Δευτέρας. Ήταν ένα σχετικά ζεστό πρωί όπου αμέριμνη, διαβαίνοντας τα σχολεία της γειτονιάς μου συνεχίζοντας την πορεία μου προς τη σχολή, παρακινήθηκα από μια παράξενη οχλαγογή εμπλεής γέλιων, φωνών και της ατάκας «αμόλα καλούμπα».

Εεε ναι! Τα παιδιά στο σχολείο έπαναλάμβαναν ότι έκαναν την προηγούμενη μέρα, πέταγαν χαρταετό! Όχι όχι δεν συγκινήθηκα από την δουλική τήρηση των εθίμων αλλά από κάτι άλλο, πιο βαθύ. Συνειδητοποίησα πως τα παιδιά αυτά πετώντας ή ελευθερώνοντας τον χαρταετό πετούσαν μαζί του τις έγνοιες, τα άγχη, τη θλίψη, τη μιζέρια, τη ρουτίνα, το γκρίζο και ισχνό κάδρο του σχολείου που τα περιέβαλε και κυρίως οποιαδήποτε προσπάθεια των «μεγάλων» να τα ενηλικιώσουν πριν της ώρας τους.

Αυτό το «αμόλα καλούμπα» λοιπόν έγινε το σύνθημα, ο εναρκτήριος κρότος της διαφυγής από την πραγματικότητα, της επαφής με το παιδί που πάντα έχεις μέσα σου, της «πάλαι ποτέ» παιδικότητας που ανήκει στο παρελθόν, της ανεμελιάς, της προσπάθειας σου ν’αγγίξεις τον ουρανό.

Να λοιπόν, πως μια μικρή και ίσως για τους περισσότερους από εμάς αδιάφορα κίνηση εμένα μου έφτιαξε τη μέρα, μου έφτιαξε το κέφι, στα παιδιά έδωσε αυτό που στην προκειμένη στιγμή ζήταγαν και σε σένα την ευκαιρία δηλαδή ν΄ αντιληφθείς πως το παιδικό μυαλό μπορεί να φανεί πιο διεισδυτικό και να φιλτράρει καλύτερα πράγματα που εσύ χρόνια αδυνατούσες να ερμηνεύσεις.

Δεν ξέρω αν ξετύλιξα το κουβάρι με το μίτο της Αριάδνης, όμως θέλω να πιστεύω πως από του χρόνου το πέταγμα του χαρταετού ίσως να σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα μας.