Μέρα που είναι

Χρίστος Σαπρίκης

---

Εκείνη η Άνοιξη του ’67 πρέπει να ήταν απ’ τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Σχεδόν κάθε βδομάδα είχα και ένα καινούριο παιχνίδι. Πρώτα κάτι πλαστικά πρασινόχρωμα στρατιωτάκια, αυτά τα μικρά που έβγαιναν σε διάφορες πόζες και που πολύ μου άρεσαν, ακολούθησε ένα καράβι μπλε και άσπρο, τότε πρέπει να ήταν και το ξύλινο κόκκινο σκυλάκι με τις ρόδες στα πόδια και το ελατήριο στην ουρά που το έσερνα όλο καμάρι στην κατηφόρα μπροστά από το σπίτι.
Μου τα έστελνε, λέγανε, όλα ο πατέρας που είχε φύγει ξαφνικά για «δουλειές στην Αθήνα» χωρίς να προλάβει να με φιλήσει και να με αποχαιρετήσει.

Ήμουν ευτυχισμένος. Αυτό που δεν μπορούσα όμως να καταλάβω ήταν γιατί η μαμά φόρεσε μαύρα και τα μάτια της ήταν μόνιμα κόκκινα. Σαν να έκλαιγε συνεχώς.
Και γιατί κάθε βράδυ μαζευόταν γύρω απ’ το μεγάλο τραπέζι της κουζίνας θείες, γιαγιάδες, γειτόνισσες, όλες μαυροντυμένες, μοιρολογούσαν σαν να είχε πεθάνει κάποιος στο σπίτι, και επαναλάμβαναν συνεχώς: «Κουράγιο Ελισάβετ, θα γυρίσει».

Τ’ άκουγα όλα, γιατί αυτό το μεγάλο τραπέζι ήταν ο μυστικός μου παιδότοπος. Σήκωνα το μακρύ τραπεζομάντιλο, τρύπωνα από κάτω και εξαφανιζόμουν στο μισοσκόταδο στους δικούς μου κόσμους. Με τα πράσινα στρατιωτάκια να πολεμούν συνεχώς και το καράβι να διασχίζει τις πτυχώσεις απ’ τις κουρελούδες που ήταν στρωμένες στο τσιμεντένιο πάτωμα.

Έπαιζα, χανόμουν στους κόσμους μου και εκείνο το «Κουράγιο Ελισάβετ, θα γυρίσει» ακουγόταν τότε τόσο μακρινό, τόσο ακατανόητο όσο ακατανόητα ήταν και τα κόκκινα μάτια της και το γεγονός ότι ο μπαμπάς έφυγε για «δουλειές στην Αθηνά» χωρίς να με φιλήσει.

Ήμουν ευτυχισμένος. Ήταν οι καλύτεροί μου μήνες. Τι μπορούσες άλλωστε να πεις σ’ ένα πεντάχρονο για τη δικτατορία. Πώς να του πεις, και τι να καταλάβει, ότι ο πατέρας του είναι στην εξορία γιατί απλά είχε διαφορετική άποψη. Καλύτερα να παίζει αμέριμνο.

Οι φωτογραφίες απ’ το νησί της εξορίας είναι της Αγλαΐας Φανουράκη από το βιβλίο «Μη λησμονής ότι εγενήθης Έλλην, Γυάρος» Ερμείας 1974