Και έτσι

Χρίστος Σαπρίκης

 

---

«Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
Όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε.
Μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
Με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε.» [1]

Κύματα ευφορίας, ελπίδες για μια νέα αρχή που επαναλαμβάνονται σταθερά. Στηρίγματα για το μέλλον. Βοηθάει και ο καιρός, η τσίκνα, οι βόλτες στα χωράφια με τις παπαρούνες.

Αλλά, και, ταυτόχρονα, πριν, μετά, ίσως,

«Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;» [2]

---

[1] Διονύσιος Σολωμός, Η ημέρα της Λαμπρής

[2]Γιάννης Βαρβέρης, Εσπερινός της Αγάπης, Ο άνθρωπος μόνος, Κέδρος, 2009