Πάμε…πίσω

της Γωγώς Γεωργίου

Σκεφτόμουν χτες τη νύχτα ..αν μπορούσα ν’ αρχίσω τη ζωή μου απ’ την αρχή, τι θα έκανα και τι όχι. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα, πως θα έκανα πολύ περισσότερα λάθη αυτή τη φορά . Θα προσπαθούσα να μην προσπαθώ να είναι τέλεια γιατί δεν είμαι, άρα προσπαθούσα πάντα να γίνω κάτι που δεν είμαι και δεν προσπαθούσα για μένα αλλά για τους άλλους…γονείς,  δάσκαλους, φίλους, σύζυγο, παιδιά..

Εγώ; Που Είμαι Στ’ Αλήθεια Εγώ; Θα ρίσκαρα πιο πολύ, έτσι κι’ αλλιώς δεν υπάρχει σίγουρο βήμα πουθενά! Παντού μπορεί να σε περιμένει το κενό από κάτω! Ρισκάρεις…δοκιμάζεις…μια ζαριά είναι όλα! Τίποτα δεν γίνεται εκ του ασφαλούς! Και σε γυάλινο κλουβί να κλειστείς πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο της πέτρας!

Θα ονειρευόμουν πιο πολύ και θα περίμενα λιγότερα απ τους άλλους και πιο πολλά από έμενα Για Μένα! Θ’ αγαπούσα πιο πολύ! Θα ερωτευόμουν πιο πολύ. Θα χαράμιζα πολύ περισσότερες ώρες σε ανθρώπους που έφυγαν χωρίς να τους πω  πόσο τους αγαπούσα, πόσο τους σιχαινόμουν, γιατί νόμιζα πως θα είχα την ευκαιρία να το κάνω, αλλά με πρόλαβαν οι αναχωρήσεις τους…

Θα ξεχνιόμουν πιο πολύ σε θάλασσες και ηλιοβασιλέματα.. Θα μεθούσα πιο πολύ. Θα γελούσα και θα έκλαιγα πιο πολύ… Θα αφηνόμουν πιο πολύ σε απολαύσεις που απέφυγα από φόβο για το ύστερα…Έτσι κι’ αλλιώς το ύστερα έρχεται πάντα…

Θα κατάπινα πιο πολλές μουσικές για να έχουν πιο πολλές και ανομοιόμορφες μελωδίες τα όνειρα μου… Θα ταξίδευα πιο πολύ όπως τότε όμως που τα ταξίδια είχαν μόνο εισιτήριο αναχώρησης και ποτέ επιστροφής. Η επιστροφή εξαρτιόταν πάντα από τη δυνατότητα παραμονής όσο γινόταν περισσότερο…Ταξίδια που ξεκινούσαν από το λιμάνι χωρίς ποτέ ακριβή προορισμό…

Κριτήριο πρώτο: Ποιο Πλοίο Φεύγει Πιο Σύντομα; Τώρα; Κριτήριο δεύτερο: Έχουμε Πάει Εκεί; Κριτήριο τρίτο: Δεν Έχει! Φύγαμε! θα φοβόμουν λιγότερο…θα ξόρκιζα το κακό αντιμετωπίζοντας το έτσι κι’ αλλιώς. Ότι φοβάμαι δεν διορθώνεται ούτε απομακρύνεται όσο και αν το θάβω μέσα μου. Θα κοιτούσα στα μάτια το δήμιο των παιδικών μου χρόνων. Τι νόημα έχει να τον φοβάμαι ακόμα; Το κακό έγινε τότε και δεν αλλάζει. Ίσως η ικανοποίηση όταν θα έβλεπα στα μάτια του τον φόβο να με αντιμετωπίσει.  Τώρα πια που δεν μπορεί να μου κανε πια κακό ίσως να ήταν αυτό που θα λύτρωνε την ψυχή μου…

Θα βούταγα πιο πολύ σε στιγμές από εκείνες που τις λέμε Χωρίς Αύριο. Άλλωστε το Αύριο είναι πάντα μια τζούρα μακριά μας… Όπως λέει και η λεζάντα στην αγαπημένη μου φωτογραφία «Θα Τα Μάζευα Όλα Σ’ Ένα Τσιγάρο». και Θα Τραβούσα Δυνατές Ρουφηξιές …Τζούρες Που Θα Μου Έκοβαν Την Ανάσα…για να μπορώ να αράξω μετά ζαλισμένη, χορτασμένη και γεμάτη…από όλα… Σαφές ελάχιστα τέλεια…καθόλου αποδεκτή ..πολύ ένοχη…ατελείωτα ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ