Χαμογέλα ρε…τι σου ζητάνε;
της Γωγώς Γεωργίου
Από ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ…
Γιατί όταν ένας άνθρωπος γίνεται έμπνευση, γίνεται και στα 94 του!
Ντριν …το τηλέφωνο.
-Μάλιστα …
-Έλα, καλημέρα, ακούω από την άλλη μεριά ,την γνώριμη φωνή του παππού
-Φάνη…Καλημέρα
-και σε σένα, παππού, τι κάνεις;
-Ε, να…σηκώθηκα ,τάισα τις κότες, τα κουνέλια και τα υπόλοιπα ζωντανά , έφτιαξα ένα καφεδάκι, ξεπροβόδισα τα παιδιά που φύγανε για τη δουλειά, πήγα καμμία ωρίτσα βόλτα στο βουνό, έφτιαξα φαγητό…και τώρα λέω να διαβάσω λιγάκι…
Η ώρα ήταν λίγο μετά τις 10… Χαμογέλασα .καθώς τον άκουγα… Είναι εδώ και κάμποσα χρόνια και δικός μας, όπως και πολλών άλλων…δεν μιλάμε για βαθμό συγγένειας, μιλάμε για βαθμό ευλογίας, έτσι είναι η συναναστροφή με τον Φάνη…
Την ¨γαλήνη¨, στο πέρασμα της σημαδιακής μέρας, που δεν ακούστηκε ο ήχος του όπλου…Την ελπίδα, ότι δεν πήγαν χαμένα τα χρόνια μετρώντας τα κύματα της απομόνωσης ,που θα τους έφερναν πιο κοντά στο…γυρισμό…Το ¨χαμόγελο¨, που είναι απ´ τα ίδια υλικά , με του συνοδοιπόρου του Χρόνη, που φώναζε…
Χαμογέλα ρε …τι σου ζητάνε;
Portrait of a senior man in the street – istockphoto
imaginistes 