Πήδα…όμορφο, σκέτο, καθαρό κενό

της Γωγώς Γεωργίου

Είναι η στιγμή εκείνη που νοιώθεις μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες… και ξένος…τόσο ξένος που νομίζεις πως ίσως είσαι αόρατος…τόσο παγωμένος που πονάς καθώς οι ανάσες βγαίνουν δύσκολα πια η μια μετά την άλλη… Δύσκολα ξεχωρίζεις το φως… σαν μια ομίχλη πυκνή να καλύπτει όλα γύρω… και μέσα σου… κυρίως μέσα σου…. Και λες ΝΟΙΩΘΩ… προσπαθώντας έτσι να πειστείς πως ίσως ακόμα είσαι ζωντανός!

Από αυτό το σημείο και μετά όλα μοιάζουν σαν μια άνιση μάχη… Πολεμιστής σ’ έναν πόλεμο… μόνος ενάντια σε όλους εκείνους που δεν βλέπεις…που δεν μπορείς πια να διακρίνεις! Και ξέρεις πως είναι άδικο να είσαι μόνος σε όλο αυτό…δεν το διάλεξες… δεν ήθελες πότε τη μοναξιά… ούτε τη μάχη… ούτε το κρύο… Δεν ξέρεις πια γιατί πολεμάς… αφού ήδη νοιώθεις πως δεν υπάρχεις… περιμένεις να βρεις τρόπο …ίσως γι αυτό παλεύεις… Για να μην νοιώθεις μόνος… αόρατος… ίσως για να αιτιολογήσεις την άθλια ύπαρξη σου…

καταδικασμένος ερήμην και αναρωτιέσαι …προσπαθείς να θυμηθείς τη στιγμή του λάθους…την ώρα που ξέπλυνες το αίμα απ τα χέρια σου.,..την κρυψώνα που καταχώνιασες τα κλοπιμαία …γιατί δεν μπορεί..κάποιο έγκλημα έκανες…ίσως παλιά τις ώρες της δίκης να κοιμόσουν απλά… η κάποιοι δεν μπήκαν στον κόπο να σε πληροφορήσουν… δεν ξέρω… δέχεσαι όμως την ποινή και δεν εξαγοράζεται… κανένα ελαφρυντικό... ούτε καν απολογία… και δες! σε ζηλεύουν όλοι οι κατάδικοι! νομίζουν πως κάτι αλλόκοτο είσαι τελικά! δεν έχουν ξανακούσει ποτέ για τέτοια δίκη… να λείπει ο κατηγορούμενος να μην ξέρει το έγκλημα του, να μην καλείται ν’ απολογηθεί …χαχαχαχαχαχαχα! μια γαμημένη παράνοια είναι όλα ρε και όμως δεν είναι πάρα μόνο η ζωή μου!

με κεφάλι σκυμμένο απ τον πόνο όχι από ντροπή η κάποιο άλλο ξεφτιλοσυναίσθημα… ακολουθείς τα βήματα σου … μπροστά πας εσύ και πίσω ακολουθεί η ψυχή σου… δεν βλέπεις πια δεν ακούς…άλλα η ειρωνεία… ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΑΚΟΜΑ!

Εξακολουθείς να ζεις ν’ αναπνέεις… να σκέφτεσαι να νοιώθεις… είσαι εσύ; ναι…εσύ που κανείς δεν είδε ποτέ …εσύ που κάνεις δεν σ’ άκουσε…εσύ…που όταν πάψεις να είσαι εσύ, τότε όλοι θ’ αναρωτηθούν που πήγες… γαμώ τη ζωή μου και γαμώ τα στανταράκια μου…όταν δουν πως αλλάζεις σκιάζονται γιατί φοβούνται μη και δεν χωράς πια μέσα στις χούφτες τους για να σε χειρίζονται και να σε λιώσουν όταν δε θα τους χρησιμεύσει πια…γαμώ τη ζωή μου και γαμώ τα όνειρα που τόλμησα να κάνω…πήδα τώρα… ΠΗΔΑ ΠΡΩΤΟΥ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ που λέει και το ασματάκι… πήδα πριν ακούσεις τις ανάσες τους να φτάνουν ! ΠΗΔΑ ΡΕΕΕ, γιατί μπορεί αν τους ακούσεις να τους πιστεύεις ΞΑΝΑ ! ΠΗΔΑ ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΧΤΥ ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ! ΟΜΟΡΦΟ ΣΚΕΤΟ ΚΑΘΑΡΟ ΚΕΝΟ! ΠΗΔΑ!