Εγκώμιο Μεθάνων

του Μιχάλη Δήμα

 

Τρίτη 7 Αυγούστου 2019. Είχε να πατήσει το πόδι του στα Μέθανα από παιδί, σχεδόν σαράντα χρόνια. Τόπος καταγωγής του πατέρα του, όταν ήταν μικρός,  τα είχανε επισκεφτεί οικογενειακώς κάμποσες φορές.  Από τότε δεν είχε ξαναπάει. Εδώ και κάμποσο καιρό κάτι τον έτρωγε να τα ξαναδεί…

  Η χερσόνησος λοιπόν των Μεθάνων, τόπος ηφαιστειογενής. Φαιά βότσαλα και λιγοστή καλλιεργήσιμη γη. Λιγοστές οι ελιές και τ’ αμπέλια που δίνουν όμως εκλεκτό λάδι και κρασί. Πεζούλες συγκρατούν τα σκούρα χώματα στα πρανή. Τόπος και ιαματικός  με τις θειούχες πηγές. Μεθάνιο. Εξ ου προφανώς και το Μέθανα. Το μέρος δείχνει να κινείται σε ρυθμούς πολύ πιο χαλαρούς από άλλες λουτροπόλεις και βέβαια από άλλους τουριστικούς προορισμούς. Τα παραθαλάσσια ταβερνάκια λίγα αλλά προσφέρουν κρέατα και ψάρια φρέσκα και νοστιμότατα.  Οι κάτοικοι διασώζουν ακόμη την απλότητά τους και την φιλόξενη διάθεση. Φαίνεται πως δεν τα θυσιάζουν όλα στο θεό του τουρισμού. Λαϊκοί και ανεπιτήδευτοι είναι πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν. Και η πόλη καθαρή και περιποιημένη με τους φοίνικες που δεσπόζουν στον παραλιακό δρόμο να δίνουν στο μέρος  μια τροπική πινελιά. Εκτός από την πόλη υπάρχουν γραφικά χωριά και οικισμοί τόσο στην ενδοχώρα όσο και στις ακτές. Μεγάλο Ποτάμι, Καμένη Χώρα, Βρομολίμνη, Κουνουπίτσα, Βαθύ, Άγιος Γεώργιος. Έτσι ο επισκέπτης έχει δυνατότητες εξορμήσεων σε κοντινές αποστάσεις…

Του έκανε εντύπωση που κατάφερε να θυμηθεί τον Οίκο Αναπήρων Πολέμου. Ένα κτίριο με μεγάλη αυλή και κήπο, νοσοκόμες ντυμένες με τη στολή τους , όπως σε ταινίες εποχής, να φροντίζουν τους ανάπηρους  και η στρατιωτική μπάντα να παίζει ταγκό και βαλς για όσους μπορούνε να χορέψουν. Τώρα σιωπηλό και εγκαταλειμμένο, υψώνει τη θλιβερή φιγούρα του στην παραλία με τα φαντάσματα των αναπήρων να έχουν δραπετεύσει για τις ουράνιες ιαματικές πηγές…