Στον Καρέα

του Μιχάλη Δήμα

 

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 201.. Ανέβηκε πρωί πρωί για τον αγαπημένο του περίπατο στο βουνό, ύστερα από πολύ καιρό. Ο ήλιος δεν είχε ξεμυτίσει  πίσω από τον Υμηττό, που ο ίσκιος του έπεφτε στην κοιμισμένη ακόμη πόλη. Όλο το λεκανοπέδιο πιάτο στα πόδια του, όλο το κλεινόν άστυ στο οπτικό του πεδίο. Την ομοιομορφία του αστικού τοπίου, πέρα από το Λυκαβηττό και τον βράχο της Ακρόπολης,  την σπάνε μόνο κάτι τρούλοι εκκλησιών, σαν αρχαίοι οδοδείκτες. Και στην επόμενη στροφή του δρόμου μπροστά του ο Σαρωνικός, να κάνει το σκοτεινό γαλάζιο του κοντράστ με των σπιτιών το άσπρο. Μεγάλα φορτηγά  βαπόρια αγκυροβολημένα αρόδο και άλλα να χαράζουν ρότα, ποιος ξέρει για πού. Δύο καρακάξες κάνουν επίδειξη των πτητικών τους δεξιοτήτων καθώς πλανάρουν στον αέρα σαν πρίμες μπαλαρίνες.

Έκανε το καθιερωμένο του ενάμισι χιλιόμετρο στο πήγαινε και το άλλο τόσο στο έλα. Συναντήθηκε με τον δρομέα αντοχής αυτόν τον μακρυμάλλη που τρέχει γυμνός από τη μέση και πάνω και χαιρετήθηκαν εγκάρδια. Γεια σου ηγέτη, του φώναξε. Κατά βάθος τον ζηλεύει. Τον βλέπει να απομακρύνεται με ελαφρύ τροχασμό και να τρώει τη σκόνη των παπουτσιών του στη μούρη. Στην επιστροφή την ώρα που έβγαινε από τον δασικό ο ήλιος είχε μόλις ξεπροβάλει πίσω από το βουνό, οι ίσκιοι είχαν τραβηχτεί, η πόλη είχε ξυπνήσει και έπινε τον πρώτο της καφέ…