Ανοξείδωτοι Άνθρωποι

της Έλενας Γεωργαλά

 

«Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μοσχοβολάνε σαν Τίμιο Ξύλο», έλεγε ο μπάρμπα –Φώτης.

Αυτός βέβαια εννοούσε τους Όμηρους, τους Πίνδαρους, τους Ικτίνους και τους Παπαδιαμάντηδες, που γέννησε η φυλή μας.

Καθένας από εμάς όμως, φαντάζομαι πως έχει κανα δυό τέτοιους ανθρώπους που τους φυλάει σε μια ζεστή γωνιά της καρδιάς του, μαζί με όλα τα διαλεχτά του.

Οι άνθρωποι αυτοί, είναι πολλές φορές τόσο διαφορετικοί από εσένα, από άλλη ράτσα σχεδόν, μα σε ξέρουν τόσο καλά, που σε καταλαβαίνουν από μια λέξη σου, λες και σε έχουν αναθρέψει.

Το μόνο που σου ζητούν, είναι να είσαι ο εαυτός σου, να σηκώσεις το κεφάλι, να δεις τον κόσμο με τα δικά σου μάτια, να γίνεις Άνθρωπος.

Μιλούν με εκείνες τις «ιδανικές φωνές», που τις άκουγε ο Αλεξανδρινός γερο παράξενος, σαν ήχους από την πρώτη ποίηση της ζωής του.

Είναι αυτοί, που σε κάνουν να νιώθεις πως πετάς σαν αητός στις βουνοκορφές, ενώ εσύ ξέρεις, πως το πέταγμά σου δεν είναι παρά σάλτο βατράχου από νούφαρο σε νούφαρο.

Αλλά και εκείνοι, που σου πέταξαν στα μούτρα πικρές αλήθειες που σφάζουν, όταν είχες ξαπλώσει σε κάτι αναπαυτικά βολικά ψέματα.

Στα κρημνά του βίου σου, η θωριά τους που σου θύμιζε πόσο γλυκιά είναι η ζωή, ήταν πάντα μες στα μάτια σου. Όπως εκείνη η «Παναγιά» του Γκάτσου και του Μάνου.

Μαζί τους δεν έκανες ποτέ, καμιά ντετερμινιστική συνδιαλλαγή, αλλά κάποιες πράξεις τόσο αυθαίρετες και υπεύθυνες ολότελα δικές σου, όπως αυθαίρετος και υπεύθυνος ήσουν όλες τις φορές που πραγματικά έκανες κάτι.

Στο δεύτερο σχεδίασμα του «Πόρφυρα», ο Σολωμός μιλάει για κάποια δευτερόλεπτα της ζωής ενός Άγγλου στρατιώτη. «Τη στιγμή εκείνη να του χάριζαν κορώνα θα την περιφρονούσε». Παρόμοιες στιγμές έζησες και συ μαζί τους.

Τούτοι οι άνθρωποι μπορεί να είναι ζωντανοί ή πεθαμένοι. Ή «χαμένοι για σένα σαν τους πεθαμένους». Νέοι ή γέροι. Η μάνα σου, που σου λεγε «κουμπώσου θα κρυώσεις», ή αυτός που΄ χτισες μαζί του μια ολόκληρη ζωή. Ή μια φίλη που ‘σαι μαζί της αδελφωμένη απ’ τα μικράτα σου. Το παιδί σου ή ένας αθάνατος έρωτας.

Στο καθένα μας άλλωστε δόθηκε το τριαντάφυλλο του «Μικρού Πρίγκιπα», που θα μας βοηθήσει στο ανέβασμα της ημέρας.

Προσώρας, οφείλουμε να πούμε σε αυτούς τους ανθρώπους τα λιγοστά μας λόγια, γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά. Ο Νομπελίστας μας, το διευκρίνισε.