Little Preston Street

του Αργύρη Νικολάου

H Preston Street ήταν το καμάρι της πόλης, ο μεγάλος δρόμος με τα δυνατά φώτα, τα ακριβά μαγαζιά, τα ακριβά μπαρ και εστιατόρια, με τα αστραφτερά από την καθαριότητα πεζοδρόμια όπου σεργιάνιζε με τα ακριβά του ρούχα ο καλός κόσμος. Εκεί γίνονταν οι μεγάλες αγορές, εκεί κλείνονταν οι μεγάλες συμφωνίες, εκεί γιορτάζονταν οι μεγάλες γιορτές.

Ακριβώς δίπλα και παράλληλα σ’ αυτόν η Little Preston Street, o μικρός δρόμος, ήσυχος, κακοφωτισμένος και βρώμικος από τα σκουπίδια που έβγαζαν βιαστικά οι καθαρίστριες απ’ τα μεγάλα μαγαζιά, όπου σύχναζαν μόνο σκυλιά και γάτες κι έβγαιναν με φόρμες εργασίας οι εργαζόμενοι σ’ αυτά να κάνουν στα γρήγορα κανένα τσιγάρο.

Δεν ξέρω γιατί τον προτιμούσα από τον άλλον τον μεγάλο δρόμο, τον φανταχτερό. Ίσως γιατί ο καπνός που έβγαινε από το στόμα των εργαζόμενων φαινόταν στα μάτια μου ανώτερος απ’ όλους τους καπνούς. Τα ανεπαίσθητα αγγίγματά τους, το κοφτό, θριαμβικό γέλιο τους σαν να έκλεβαν κάτι πολύτιμο αλλά και το σφίξιμο των δοντιών τους όταν, κάνοντας το τσιγάρο, γύριζαν στη δουλειά με συγκινούσαν πολύ περισσότερο απ’ όλα τα καλά του μεγάλου δρόμου.