Για πέντε κάδους
Χρίστος Σαπρίκης
Ήταν οι ηρωικές εποχές της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ, τότε που οι σύντροφοι όλο ορμή και οράματα είπαν να φτιάξουν τα θεμέλια του σοσιαλισμού στην Ελλάδα. Και γέμισαν τον τόπο με όργανα λαϊκής συμμετοχής. Όργανα όπου οι λαϊκές μάζες θα συναντιούνται και θα χαράζουν κατευθύνσεις, θα λογοδοτούν οι άρχοντες και όλοι μαζί αρμονικά θα πηγαίνουν την κοινωνία μπροστά. Στα επόμενα χρόνια το παραμύθι συνεχίστηκε με κάθε κυβέρνηση ανεξαρτήτου χρώματος και επαναστατικού προσανατολισμού. Παραμύθι γιατί στην πράξη βέβαια ελάχιστα λειτούργησε και η κοινωνία μάλλον όπισθεν έκανε.
Το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας αυτών των οργάνων ποτέ δεν ολοκληρώθηκε, έμεινε στην καλή διάθεση των συμμετεχόντων, ξέφτισαν σιγά σιγά και κατέληξαν στις περισσότερες των περιπτώσεων σε συναντήσεις με συζητήσεις καφενείου και δημόσιες σχέσεις, άλλοθι δημοκρατίας και συμμετοχής.
Κάπως έτσι έγινε και με τα Σχολικά Συμβούλια στα δημόσια σχολεία. Τοπική αυτοδιοίκηση, γονείς δάσκαλοι υποτίθεται ότι συζητούν για την προκοπή (sic) του σχολείου, αλλά φευ!
Έρχεται ο εκπρόσωπος του Δήμου, λέμε εμείς τα προβλήματά μας, τα σημειώνουν, οι επιμελείς εκπρόσωποι έχουν ολόκληρα μπλοκ σημειώσεων, οι παλιές καραβάνες που ξέρουν το παιχνίδι παίρνουν απλά ένα χαρτί Α4 απ’ το φωτοτυπικό, και…
….την επόμενη φορά,
Έρχεται ο εκπρόσωπος του Δήμου, λέμε εμείς τα προβλήματά μας, τα σημειώνουν, οι επιμελείς εκπρόσωποι έχουν ολόκληρα μπλοκ σημειώσεων, οι παλιές καραβάνες που ξέρουν το παιχνίδι παίρνουν απλά ένα χαρτί Α4 απ’ το φωτοτυπικό, και…
….την επόμενη φορά,
Έρχεται ο εκπρόσωπος του Δήμου, λέμε εμείς τα προβλήματά μας, τα σημειώνουν, οι επιμελείς εκπρόσωποι έχουν ολόκληρα μπλοκ σημειώσεων, οι παλιές καραβάνες που ξέρουν το παιχνίδι παίρνουν απλά ένα χαρτί Α4 απ’ το φωτοτυπικό, και…
…οι συνεδριάσεις αποκτούν έναν σουρεαλιστικό χαρακτήρα ταξιδιού στο χρόνο όπου τα πάντα επαναλαμβάνονται σε slow motion.
Φυσικά υπάρχουν και οι δικαιολογίες. Ποτέ βέβαια δε φταίει η ανοργανωσιά ή το ζαμανφού των υπευθύνων ή η ρουσφετολογική διαχείριση του δημοσίου χρήματος, αλλά
τη μια φταίει ο καιρός, την άλλη ο εργολάβος, την τρίτη οι τεμπέληδες δημοτικοί υπάλληλοι, την επομένη οι αλλαγές που έγιναν στην Σχολική Επιτροπή, σταθερά φταίει το κακό κράτος που δε δίνει παράδες και το ζαβό το ριζικό μας.
Η συμμετοχή έτσι πάει περίπατο, τα προβλήματα χρονίζουν μέχρι να πέσει η μπασκέτα στο κεφάλι από κανένα πιτσιρίκι και τότε όλοι θα τρέχουν να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω και να κάνουν σχέδια επί χάρτου για να ξεχαστούν την επομένη.
~~~
Την τελευταία φορά ήμασταν οι λιγότεροι.
– Τι θα κάνεις; Θα μείνεις στη συνεδρίαση;
– Έχω πιο σοβαρά πράγματα να κάνω απ’ το να μαζοχίζομαι για τους κάδους στην αυλή.[1] Υποτίθεται ότι το «συζητάμε» τα τελευταία 5 χρόνια. Είναι τρελό αν το σκεφτείς! Συζητάμε πέντε χρόνια για πέντε κάδους! Εσύ τι θα κάνεις;
– Θα μείνω.
– Καλά είσαι ανόητος; Πας να αποδείξεις σε ανθρώπους που μας έχουν γραμμένους στα παλαιότατα των υποδημάτων τους ότι είσαι «ενεργός πολίτης»; Αυτοί κάνουν δημόσιες σχέσεις, εσύ τι ανάγκη έχεις; Παράτα τους και πάμε να πιούμε έναν καφέ.
Είχε για άλλη μια φορά απόλυτο δίκιο.
Αλλά κάθισα,
για να «συζητήσουμε»για πολλοστή φορά για τους πέντε κάδους στην αυλή, τις μπασκέτες που θέλουν επιδιόρθωση, τη μη πιστοποιημένη παιδική χαρά του νηπιαγωγείου, τα καζανάκια στις τουαλέτες…
Ευτελίζουμε τους εαυτούς μας κι έχεις και τους συντρόφους να μας κουνάνε το δάχτυλο γιατί λέει δεν συμμετέχουμε στις λαϊκές συνελεύσεις του τίποτα. Γιατί λέει δεν βλέπουμε το δάσος αλλά κοιτάμε το δέντρο.
Τραγικό,
αλλά το συνηθίσαμε κι αυτό. Τουλάχιστον δεν παραμυθιαζόμαστε. Είναι κι αυτό μια πρόοδος.
[1] Τους έφεραν απ´ τον Δήμο πριν από χρόνια. Φωνάξαμε ότι δεν είναι κατάλληλοι για αυλή σχολείου. Σιδερένιοι, αιχμηροί, με γωνίες που προεξέχουν. Δεν άκουσαν κανέναν τους κάρφωσαν στις άκρες της αυλής και έμειναν εκεί να σκουριάζουν με τον καιρό και μεις να γκρινιάζουμε στο τζάμπα.
Αναδημοσίευση από imaginistes 2019/10/14
imaginistes 