Ιωβηλαίο και…Αγιοδημητριάτικα

του Μιχάλη Δήμα

 

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 201.. Η μάνα μου τα έλεγε αγιοδημητριάτικα. Έτσι τα πρωτόμαθα και εγώ. Στον κήπο εκτός από τις τριανταφυλλιές είχαμε αρκετά και από αυτά. Φυσικά, φυτεμένα στο χώμα. Και κάθε χρόνο τέτοια εποχή οργίαζαν, θαλερά θαλερά. Μαβιά, κίτρινα, άσπρα και γκρενά, μια πανδαισία χρωμάτων, προς τιμή του πολιούχου άγιου. Τότε που ασβεστώνανε τις αυλές και τα πεζοδρόμια, για να περάσει η εικόνα.

Εκεί γύρω ανοίγανε και τα καινούρια τα κρασιά, τα γιοματάρια. Και όσο πλησίαζε η γιορτή, ένιωθες κάπως διαφορετική τη διάθεση των ανθρώπων. Άνοιγε λίγο παραπάνω η καρδιά, σαν τα αγιοδημητριάτικα, ξεκουμπωνόταν. Το έβλεπες στην αγορά, στα καφενεία, στα μαγαζιά, μια ζωντάνια, μια απλοχεριά. Και στην ατμόσφαιρα μια αύρα γιορτινή πλανιόταν. Τότε που ερχόντουσαν τα λούνα παρκ και πιάνανε τις αλάνες. Βάρκες και συγκρουόμενα και καρουζέλ για τα μικρά…

Αργότερα έμαθα ότι τα αγιοδημητριάτικα τα λένε και χρυσάνθεμα μα εγώ τα έχω στη μνήμη μου συνδέσει με τη γιορτή του αγίου, τότε που οι γυναίκες στόλιζαν μ’ αυτά την εκκλησία και τα βάζα σπίτια τους. Αγιοδημητριάτικα λοιπόν, σκέφτηκε κανείς ότι ο δήμος μας έχει ιωβηλαίο;

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 201.. Χθες, είχε σηκωθεί ένα ευχάριστο βοριαδάκι και έκανε το μαφόρι της να ανεμίζει καθώς κατέβαινε αργά τη λεωφόρο. Ερχόταν από μακριά. Από το Άγιο Όρος. Χωρίς ν’ αφήσει το περιβόλι της, χωρίς ν’ αφήσει τη μονή της, έγινε δυο κομμάτια και ήρθε να εγκατασταθεί και εδώ, η Παναγιά η Παραμυθία η Βατοπεδινή. Δώρο θεόσταλτο, ίσως το καλύτερο για το ιωβηλαίο του δήμου μας.

Σε καιρούς ζόρικους και απαράκλητους. Δεν έδωσε και τόση σημασία στο άγημα και στην μπάντα που ήτανε παραταγμένα προς τιμή της. Ίσως να προτιμούσε και μια υποδοχή λιγότερο επίσημη. Στις γυναίκες όμως που την έραιναν με άνθη και στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί για να την υποδεχτεί, το βλέμμα της στάθηκε με τρυφερότητα πάνω στα πρόσωπά τους.

Αφού λοιπόν ο καταναλωτισμός και το life style δεν γέμισε την ύπαρξή μας, έρχεται τώρα Αυτή, η Δέσποινα να θρονιαστεί, ανάμεσά μας, μες στο ναό του πολιούχου. Καταφυγή και αναψυχή. Ζητήσαμε να ξεδιψάσουμε σε λάθος πηγές, που επιδείνωσαν τη δίψα μας αντί να την ανακουφίσουν. Και αποδείχτηκε πως δεν είμαστε τελικά και τόσο άνετοι, όσο θέλαμε να δείχνουμε, μες στην αυτάρεσκη αυτάρκειά μας. Δύσκολοι καιροί και απαράκλητοι. Ποιον να εμπιστευτείς και ποιον να πιστέψεις; Τους πολιτικούς απ’ τα παράθυρα, τους φίλους μέσω face book, ή τις περιβόητες μα αόρατες αγορές και το χρηματιστήριο;

Αυτή όμως ενυπόστατη και απτή μπορείς να την ψαύσεις και να την ασπαστείς. Και περιμένει όλους εμάς να ακουμπήσουμε στα πόδια της τα άχθη μας, τα άλγη μας και τις θλίψεις μας. Πρόθυμη ν’ ακούσει τη μουρμούρα μας, τη γκρίνια μας, την κουτοπονηριά μας και την κραυγή ακόμα της απόγνωσης που θα βγει μέσα απ’ το στήθος μας. Κι αν όλα εμείς τα εκθεμελιώσαμε εκλογικεύοντάς τα.

Αυτή επιμένει να μας παραμυθεί και να μας παραστέκει ακόμη και ερήμην μας…