Strangers in the night

της Βασιλικής Δραγάτση

 

Φίλος στο fb αναρωτήθηκε μια μέρα τι ερωτευόμαστε τελικά, τον Άλλον ή την εικόνα τη δική μας στον άλλον; …

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα! Αυτό που ξέρω είναι ότι έρωτας είναι αυτό που ζούμε, όχι αυτό που αναλύουμε. Αν πιο πολύ μιλάμε για έναν έρωτα παρά τον ζούμε, τότε κάτι δεν πάει καλά! Και μιλώντας πάλι για τις γυναίκες και την ελληνική κοινωνία (λυπάμαι, αλλά δεν έχω υπάρξει άντρας, ούτε σε άλλη κοινωνία), μπορώ να πω ότι ο Έρωτας υπόκειται σε μια υποχρεωτικότητα και πολλαπλούς καταναγκασμούς.

Από πολύ μικρά τα κορίτσια ζούμε μέσα σ’ αυτό, μέσα στην προσδοκία ενός μεγάλου Έρωτα κι όταν δεν τον συναντούμε, τον κατασκευάζουμε. Κάπως, κάτι πρέπει να ζήσουμε…Νομίζω ότι σε κάποιες φάσεις της ζωής μας, και κρεμάστρα να δούμε με αντρικά ρούχα είμαστε ικανές να την ερωτευθούμε. Κι έπειτα είναι όλη αυτή η μυθολογία του πόνου του έρωτα: τα ποιήματα, τα τραγούδια, τα μυθιστορήματα, τα σήριαλ, όλα μοιάζουν να μας προετοιμάζουν για κάτι πολύ οδυνηρό, γιατί αλλιώς δεν έχει αξία.

Κι όμως ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ζούμε σε άλλη εποχή πια. Όλα τα εμπόδια που ορθώνονταν κάποτε ανυπέρβλητα, στις μέρες μας δεν έχουν την ίδια δύναμη. Άλλος λέει ότι αντίπαλος του έρωτα είναι ο φόβος, η απάθεια, η συνήθεια ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο… Στις μέρες μας όμως καμία συνήθεια, καμία παλιά απόφαση, καμία ζωή δεν είναι γραμμένη σε μάρμαρο…

Κι έπειτα έρχονται οι καταναγκασμοί στη συμπεριφορά: από το ‘μην δείξεις, γιατί δεν είναι αξιοπρεπές¨», μέχρι κάθε στερεοτυπική κατινιά του τύπου ‘οι άντρες θέλουν φτύσιμο για να κολλήσουν’ κι ακόμα παραπέρα σε πιο ¨προοδευτικούς¨’ καταναγκασμούς: «είσαι ανεξάρτητη, αυτόνομη, δεν έχεις ανάγκη κανέναν»… Κι έτσι κάπως κάθε συναίσθημα ακυρώνεται και σιωπά… Λες και μιλάμε για εχθρούς και στρατηγικές.

Τέλος, ο Έρωτας υπάρχει μόνο μέσα στην αμοιβαιότητα. Εκεί ανθίζει κι εκεί λάμπει. Ακόμα και το μεγαλύτερο ξάφνιασμα , δεν υφίσταται αν δεν είναι μοιρασμένο. Είναι σαν να ερωτευόμαστε σταρ του σινεμά… Και ίσως θα πρέπει να προχωρήσουμε σε αλλαγή παραδείγματος -που λένε και οι κοινωνιολόγοι- και τα νέα παιδιά να βρούν λέξεις και να γράψουν τραγούδια και ποιήματα που να μιλάνε επιτέλους για τη χαρά και τη χαρά να ψάχνουν και στη χαρά να μένουν…

Κι εμείς μαζί τους ας ψιθυρίζουμε αυτό… «Strangers in the night»