Η κυρά Δήμητρα από την Πάνορμο

του Αργύρη Νικολάου

 

Η κυρά Δήμητρα, πρόσφυγας από την Πάνορμο της Μικράς Ασίας, άστρο φωτεινό στον απάνω και στον κάτω κόσμο, μου αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

«…. πήγαν να μπούνε στα καράβια. Δεν μπορούσαν, όμως, να τα πλησιάσουν λόγω θαλασσοταραχής. Εκεί που απελπίζονταν άκουσαν κάποιον να λέει πως άκουσε μια φωνή: «Πού πάτε χωρίς εμένα;» του έλεγε. Ήταν η φωνή της εικόνας που υπήρχε στην εκκλησία του χωριού τους που είχαν εγκαταλείψει. Κάποιος γύρισε πίσω στο χωριό και πήρε την εικόνα. Αμέσως η θάλασσα έγινε λάδι κι ο κόσμος άρχισε να βαρκαρίζεται».

Αν είχα τη δυνατότητα αυτή την αφήγηση θα τη συμπεριελάμβανα στα διδακτικά σχολεία Ιστορίας, γιατί υπάρχει σ’ αυτήν ένα ρήμα που με τρελαίνει: το «βαρκαρίζεται». Δεν χορταίνω να το βλέπω, να το ακούω. Εσείς; Θα προτείνατε τη συμπερίληψή της σ’ αυτά;