Προσανατολισμός
του Αργύρη Νικολάου
Πριν ακόμα το Υπουργείο Παιδείας κάνει πολύπλοκα τα πράγματα για τους μικρούς μαθητές βάζοντάς τους να γράφουν εκθέσεις για τη δημοκρατία και τις έμφυλες ταυτότητες – τελευταίο εύρημα αυτό – οι δάσκαλοι επέλεγαν πολύ απλά θεματάκια όπως το τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις.
Είχε την αξία του αυτό. Προσανατόλιζε το παιδιά σε κάτι κι ένας θεός ξέρει πόσο τα παιδιά έχουν ανάγκη προσανατολισμού.
Προσανατολισμός σημαίνει να αναπτύσσονται από μέρα σε μέρα οι δυνατότητες του ατόμου για ένα μελλοντικό σκοπό, σημαίνει τα πολλαπλά και χαοτικά ενδιαφέροντα που έχει ένα παιδί να αποκτούν μια κατεύθυνση. Τα κινητοποιούσε, ήταν καλός, ακόμα κι αν ήξεραν τα παιδιά πως αργότερα θα άλλαζαν ή θα έβρισκαν χίλια δυο εμπόδια για την πραγμάτωσή του.
Νίκος Βασιλάκης, όταν πήγαινα σχολείο
Μικρό παιδί όταν ήμουνα
και πήγαινα σχολείο
όταν περνούσα το χειμώνα
έξω από το «Ραφείον Αφων Ριγάνη»
τουρτουρίζοντας από το κρύο,
έλεγα πως αν τελειώσω το Δημοτικό
θα πάω να γίνω ράφτης,
κοστούμια και παλτά να ράβω
να μην κρυώνει ο κόσμος.
Πιο κάτω στο φούρνο του «Θάνου»
που μύριζαν ως έξω στο δρόμο
τα ψωμιά, τα ψητά και τα τσουρέκια,
άλλαζα γνώμη, φούρναρης έλεγα.
Τελικά έγινα δάσκαλος
που ποτέ δεν το ‘χα ονειρευτεί
όταν πήγαινα σχολείο.

Στον Φούρνο, πιθανόν Γιάννενα 1948. Φωτογραφία David Saymour