λίγο πιο κάτω απ τον…πάτο.

της Γωγώς Γεωργίου

Όλα μοιάζουν ξεκάθαρα, γνώριμα. Όλα μοιάζουν να ναι αυτό ακριβώς που δείχνουν πως είναι και πως δεν υπάρχουν άλλα διαφορετικά.

Ψέμα.

Υπάρχουν τόσα που δεν τα βλέπεις με τα μάτια όσο καλά κι’ αν κοιτάξεις. Είναι εκείνα που τα φέρνει η ζωή στο δρόμο σου και  όταν τα συναντήσεις ζεις μαζί τους ως το τέλος ακόμα και αν στην πορεία σ’ αφήσουν η τ’ αφήσεις εσύ.

Υπάρχουν τόσα χρώματα που δεν τα χωράει καμιά παλέτα ζωγράφου, είναι εκείνα τα χρώματα που μόνο στις ζωγραφιές των ονείρων φαίνονται γιατί μόνο ένας ονειρόκοσμος αντέχει την ομορφιά τους. Είναι εκείνα που καθημερινά συναντάς και σου φαίνονται όμορφα κι’ απλά η άσχημα, αλλά απλά …πάντα απλά …έτσι όπως τα νομίζουν όλοι .

Όπως κι’ εκείνα που δεν αφήνεσαι να τα δεις για να μην ταραχτεί η ήρεμη γαλήνια καθωσπρέπει ζωή σου! Εκείνα που έρχονται και σε συναντάνε τις ώρες που ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα της ψυχής σου, την βρίσκουν ανοιχτή και μπαίνουν. Εκείνα που δεν αντέχεις γιατί σε πονάνε πολύ άλλα είναι ΕΝΑ μ’ εσένα και δεν μπορείς να τ’ αποχωριστείς… Όπως εκείνοι που ήρθαν κι’ έφυγαν κι’ εσύ γυρεύεις απαντήσεις στα γιατί που σου άφησαν κληρονομιά…Κι’ εκείνοι οι άλλοι που φτιαγμένοι από μιαν άλλη πάστα δεν ταίριαζαν πότε στο λερωμένο κόσμο μας και του γύρισαν την πλάτη. Ήρθαν κι’ έφυγαν σιωπηλοί, απογοητευμένοι, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Μέσα απ’ τη συμβιβασμένη καθημερινότητα σου όλα εκείνα που θα τάραζαν τα νερά της θέλεις να πιστεύεις πως απλά δεν υπάρχουν και τα προσπερνάς. Όλα εκείνα που χαλάνε τις σάπιες ισορροπίες…» …που έπιασαν πάτο και κόλλησαν ……» Μα το νου σου, τον βαθύτερο πάτο δεν τον έχεις αντιληφθεί ακόμα. Ίσως κάποια στιγμή κοιτώντας γύρω σου να συνειδητοποιήσεις πως βρίσκεσαι από καιρό εκεί…στο βαθύτερο πάτο …που δεν έχει πιο κάτω.