Κιμωλιάτικο flashback

του Μιχάλη Δήμα

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019. Νικολοβάρβαρα, στο δόξα πατρί. Αγίου Σάββα του ηγιασμένου. Προχθές με κοντομάνικα, σήμερα με πουλόβερ και μπουφάν.  Μπαίνω στην τοπική ιστοσελίδα και διαβάζω το κείμενο του Αργύρη Νικολάου, Πόλη και χωριό. Παρατηρώ τη φωτογραφία κάτω από το κείμενο. Κάτι μου θυμίζει. Την προσέχω καλύτερα και αναγνωρίζω το μαγαζί του Μποχώρη, Η καλή καρδιά, στην Κίμωλο, στο Χωριό, που αγόραζα τσιγάρα και πού και πού έτρωγα. Σύμπτωση πρώτη που μπορεί να μην είναι και διαβολική. Στις Κυκλάδες οι οικισμοί που βρίσκονται ψηλά, μακριά από το λιμάνι και τους πειρατές, στα ορεινά, λέγονται Χώρα και είναι κάτι σαν πρωτεύουσες των νησιών. Μόνο στην Κίμωλο η πρωτεύουσα λέγεται Χωριό. Σύμπτωση δεύτερη και μάλλον διαβολική. Το πρώτο κείμενο που είχα στείλει πριν δυο χρόνια από την Κίμωλο ήταν στις 6 Δεκεμβρίου 2017 και κάνω μνεία στο μαγαζί του Μποχώρη. Πυροκροτητές αυτές οι δυο συμπτώσεις για ό,τι παραληρηματικό ακολουθεί…

    Απογευματινά, μοναχικά τσίπουρα στο Κύμα, στην Ψάθη. Μόνο ο φλοίσβος του κύματος και στο βάθος η Πολύαιγος. Ενδιάμεσα θάλασσα σεντόνι στο χρώμα ούλτρα μαρίν. Μα όταν φυσούσε αποκλεινόμαστε από τη Μήλο και τούμπαλιν. Όταν πήγα μαζί με το Γιάννη δεν υπήρχε παντόφλα. Φτάσαμε έντεκα η ώρα στην Κίμωλο το βράδυ με το πλοιάριο, που εκτελεί χρέη ταξί. Στην διαδρομή κρατιόμαστε γερά και οι σπιλιάδες μας ψέκαζαν. Μποφόρ αμετανόητα. Μαθήματα ψαρέματος στο λιμάνι από τον Μωχάμαντ. Λούτζοι και καλαμάρια. Έμεινα στη θεωρία.  Τσίπουρα βραδινά στη Μπρατσέρα με τον Δημήτρη, τον Τάκη και τον Μήτσο. Κουτσομπολιό, πολιτική, αθλητικά, φιλοσοφία, εξομολογήσεις. Πρόγραμμα στον υπολογιστή του μαγαζιού με αγαπημένα τραγούδια. Μοναχικοί περίπατοι στην πίσω μεριά του Χωριού εκεί που τα ξωκλήσια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Μια νύχτα μάθημα αστρονομίας με το Δημήτρη. Το μόνο που συγκράτησα ήταν ο Πολικός Αστέρας, της Μεγάλης Άρκτου. Μάλλον θα ήμουνα πιωμένος, γι αυτό και  οι επιδόσεις μου κακές. Τρεκλίζοντας πάω να παραλάβω Μαρία και Γιάννη από το λιμάνι, που έρχονται για να περάσουμε το Πάσχα. Το κύρος του καθηγητή εξαφανισμένο, η σπιρτάδα από το πιώμα τους παίρνει από μακριά. Βουτιές από τα βράχια του Καρρά. Ο Δημήτρης και ο Ηλίας εξαφανιζόντουσαν πίσω από κάτι μακρινές νησίδες. Δήλιοι κολυμβητές. Εγώ βολευόμουνα στα πέριξ των λευκών βράχων. Αυτά πριν από δύο χρόνια. Τελευταίες όψιμες εφηβικές τρέλες. Μα ο χρόνος είναι αμείλικτος και ου το γήρας έρχεται μόνο…

Σ’ ευχαριστώ, Αργύρη Νικολάου…