Μαύρος όγκος

του Αργύρη Νικολάου

Εκεί τα χρειάστηκα. Επέστρεφα στον Έβρο από την πρώτη μου άδεια με λεωφορείο από Θεσσαλονίκη. Μεσημέρι φύγαμε και φτάσαμε αργά το βράδυ. Αιτία το χιόνι, τόσο που δεν ήξερες που βρίσκεσαι.

Ανησύχησα και ζήτησα τη βοήθεια του οδηγού. Μαύρο όγκο, του λέω. Κούνησε το κεφάλι του αυτός. Κάποια στιγμή το λεωφορείο σταματάει και ο οδηγός, εδώ κατεβαίνεις, μου λέει. Κατεβαίνω κι εγώ, το λεωφορείο φεύγει παίρνοντας και τα φώτα του μαζί.

Μένω στο σκοτάδι, περιμένω λίγο, κοιτάζω προς το βουνό, το μονοπάτι απ’ το οποίο ανεβαίναμε στο φυλάκιο δεν το βλέπω πουθενά. Τώρα, λέω κάνοντας βήματα δεξιά κι αριστερά στο δρόμο. Μην έχοντας άλλη επιλογή φορτώνομαι το σακίδιο κι αρχίζω την ανάβαση. Το χιόνι μου έφτανε ως τη μέση. Κάθε τόσο σταματούσα και κοίταζα ψηλά. Μια στιγμή νόμισα πως χάθηκα. Άλλη πως δε θα τα καταφέρω. Ευτυχώς μετά από δεν ξέρω πόση ώρα διέκρινα το περίγραμμα του φυλακίου στην κορυφή του βουνού. Πήρα κουράγιο κι έκανα το τελευταίο κομμάτι.

Άνοιξα την πόρτα, μέσα τα φανταράκια, αυτά που όλη τη μέρα φώναζαν τη μάνα τους, όλα ησύχαζαν. Με τέτοιο καιρό τι να φυλάξουν άλλωστε;