Μπραχάμι – Αυλώνα…μια ώρα και κάτι με το τραίνο!

του Μιχάλη Δήμα

 

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 201.. Τελικά κατάφερα και βρήκα αυτή τη φωτογραφία τραβηγμένη πριν από σαράντα χρόνια, στο στρατόπεδο τεθωρακισμένων στην Αυλώνα. Προχωρημένο φθινόπωρο. Νοέμβρης 1976. Πρώτο επισκεπτήριο σ’ αυτόν. Οι επισκέπτες του, συγγενείς και φίλοι είχαμε καταλάβει το μισό βαγόνι. Ανάμεσα στους άλλους νεοσύλλεκτους δυσκολευτήκαμε να τον αναγνωρίσουμε, καθώς ήτανε όλοι κουρεμένοι γουλί και φορούσαν τις ίδιες φόρμες αγγαρείας.

Μετά τα φιλιά και τις αγκαλιές ανοίξανε οι τσάντες με τα τσιγάρα, τις κονσέρβες και τα άλλα είδη που θεωρούνται απαραίτητα για φαντάρους. Αφού ακούσαμε τις πρωτόγνωρες εμπειρίες του επαναστατημένου δεκαοχτάχρονου, που απεχθανόταν το χακί και το μαύρο μπερέ ήρθε και η στιγμή για τις αναμνηστικές φωτογραφίες.

Φυσούσε, το θυμάμαι καλά από τα παλτά, τα σακάκια και τα μαλλιά που ήταν ανεμόεντα. Το χώμα ήτανε βρεγμένο από τη βροχή που είχε ρίξει το βράδυ. Όσοι διέθεταν σακούλες και μαχαίρια απομακρύνθηκαν για χόρτα. Και η φωτογραφία που βρήκα είναι αυτή που είμαι κρεμασμένος από το λαιμό του ενώ αυτός με σφίγγει στην αγκαλιά του με τα πόδια στη διάσταση και τ’ άρβυλά του λασπωμένα. Ήμουνα τότε ένα παιδί οκτώμισι – εννιά χρονών και αυτός διπλάσιος από μένα στον όγκο και στα χρόνια. Και οι δυο κοιτάμε το φακό σαν να προσπαθούμε να μαντέψουμε πότε θα λυθεί αυτός ο εναγκαλισμός, που τελικά κράτησε παραπάνω απ’ ότι υπολογίζαμε.

Η αφιέρωση έγραφε. Όταν πας κάποτε  και συ φαντάρος δεν πιστεύω  να μπορώ να σε πάρω αγκαλιά…