Θου, Κύριε! 28…Ανθρώπων έργα
του Ανερμάτιστου
Καλή χρονιά φίλοι μου!
Το 2022 είναι πια γεγονός και οι μέρες των γιορτών σε λίγο θα αποτελούν (σχεδόν) παρελθόν.
Η αλήθεια είναι πως η ζωή στο νησί μου αρέσει πάρα πολύ. Όπως όλοι οι φοιτητές όμως, έτσι κι εγώ περίμενα με ανυπομονησία την περίοδο των διακοπών για να δω λιγάκι τους δικούς μου ανθρώπους.
Επιστροφή στην πρωτεύουσα λοιπόν , με τις μέρες να κυλούν σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς.
Επειδή όμως το κλίμα είναι εορταστικό , τα τραπεζώματα ένθεν κι ένθεν έχουν ξεκινήσει για τα καλά και το μέτρο φαντάζει λέξη άγνωστη. Το φαγητό σε υπερβολικές ποσότητες, το αλκοόλ ρέει άφθονο και τα πάσης φύσεως γλυκίσματα εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού.
Κάπως έτσι φτάνουμε στην παραμονή του νέου έτους.
Με την τηλεόραση συντονισμένη στα διάφορα κανάλια , τους επιφανείς να σολάρουν απερίσπαστοι και το χρόνο να έχει αλλάξει προ πολλού , οι πρώτες σκόρπιες ευχές αρχίζουν να εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση. Αφού γλιτώσω από απανωτές απόπειρες γιορτινού κεφαλοκλειδώματος από συγγενείς και φίλους και υποστώ αδιάκριτες ερωτήσεις για τα ευχετήρια sms που καταφθάνουν στο κινητό μου, ξανακάθομαι στη θέση μου σώος και αβλαβής.
Αφού κοπεί η βασιλόπιτα και η κουβέντα ανάψει για τα καλά , αρχίζει το πανηγύρι των επετειακών κλισέ που ακούγονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες , μεταξύ των οποίων ξεχωρίζω τα ”κοίτα που φτάσαμε, να βρισκόμαστε μια φορά το χρόνο” και ”να είμαστε καλά και θα τα λέμε πιο συχνά φέτος”.
Κάθομαι λοιπόν στη γωνιά μου και σκέφτομαι ότι υπάρχουν 2 σενάρια.
-είτε υπάρχουν άνθρωποι που τα πιστεύουν ακόμα όλα αυτά (δύσκολο)
-είτε δουλευόμαστε όλοι μεταξύ μας και μάλιστα εν γνώσει μας , το οποίο είναι και το πιο πιθανό
Με πιο συνηθισμένο πρόσχημα τον υπερβολικό φόρτο εργασίας, οι ευχές αυτές παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες και βγαίνουν ξανά από το συρτάρι σε ένα χρόνο ακριβώς.
Ας μη γελιόμαστε όμως, όταν θέλεις να δεις κάποιον ξεκλέβεις χρόνο για έναν καφέ, ένα ποτό, οτιδήποτε. Αν δεν μπορείς να βρεις χρόνο, μάλλον δεν θέλεις και τόσο να τον δεις. Νισάφι πια με την υποκρισία , χορτάσαμε.
Γι’ αυτό σας λέω , τουλάχιστον να μη γίνουμε κι εμείς έτσι.
Φιλιά.

