Sprinters στο…Μπραχάμι

του Μιχάλη Δήμα

 

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 202.. Ύδρας και Ελπίδος. Δρόμοι και δρόμοι. Δρόμοι μικροί και δρόμοι μεγάλοι. Που πάνε Θεέ μου τόσοι δρόμοι; Που οδηγούν, που βγάζουν; Tόσοι δρόμοι χαμένοι στην προοπτική τους, με τα σπίτια τους, τα καταστήματά τους, τους διαβάτες τους και τ’ αξιοθέατά τους. Τέμνουν το χώρο, τεμαχίζουν τους συμπαγείς όγκους των κτηρίων. Σε ποιο δρόμο μένεις, ποιο δρόμο παίρνεις; Mην μιλήσουμε για τις λεωφόρους και τις high way, τους ανισόπεδους κόμβους, που σε καλούν σου φωνάζουν, σου τάζουν ταξίδια, περιπλανήσεις, φυγές, καινούρια μέρη που είναι παλιά.

Ναι, δοκιμάζω την αντοχή μου στο δρόμο. Ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων είμαι οπλισμένος με υπομονή, δεν βιάζομαι σαν τους sprinters, δεν παλεύω με το χρόνο, δεν έχω αντιπάλους, τρέχω μόνος. Μπορεί κιόλας να μην τερματίσω, ωστόσο κρατάω τις δυνάμεις μου, διαθέτω στρατηγική. Παίρνω τις αποστάσεις μου, από τον κόσμο και τους ανθρώπους. Ναι, σκέφτομαι τα καταστρώματα των δρόμων, πως αντέχουν τόσα αυτοκίνητα, τα πεζοδρόμια πως αντέχουν τόσους πεζούς. Δρόμοι που μας πάνε και μας φέρνουν από πουθενά σε πουθενά, από σημείo σε σημείo και από τη μια στιγμή στην άλλη όπου συμβαίνουν τα κακά. A, ρε Χριστόφορε , θυμάσαι το σύνθημα-λογότυπο των αποτυχιών μας; Don’t worry be happy high way all weather… Δρόμοι παράλληλοι και δρόμοι κάθετοι, άλλοι διασταυρώνονται, άλλοι μένουν ασύμπτωτοι στους αιώνες των αιώνων, σαν τους βίους των ανθρώπων. Κι οι μελαγχολικές πλατείες που φιλοξενούν των παιδιών τις φωνές, των εφήβων τα ερωτικά σκιρτήματα, των γερόντων την ανία και μοναξιά. Και γύρω-γύρω δρόμοι, δρόμοι ερημικοί και δρόμοι πολυσύχναστοι…

 

επιλογή σκίτσου black kat