Οι νεραντζιές του Μπραχαμίου

 του Μιχάλη Δήμα

 

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 202.. Πολλές φορές τις έχω δει, μα σήμερα το πρόσεξα, πως είναι τόσες πολλές. Οι δύο πρώτες που είδα, βγαίνοντας από το σπίτι, φορτωμένες μέχρι τα μπούνια, μου αιχμαλώτισαν το βλέμμα. Κάνουν κοντράστ οι πορτοκαλιοί καρποί με το βαθυπράσινο πυκνό φύλλωμα. Ανηφορίζοντας, πέφτανε στην αντίληψή μου κι άλλες. Άλλες κοντοκουρεμένες, άλλες κλαδεμένες σε σχήμα ποτηριού και άλλες τελείως ακλάδευτες ν’ απλώνουνε τις κλάρες του άναρχα ένα γύρω. Ακόμα και σε υποτυπώδη πεζοδρόμια υψώνουνε περήφανες το μπόι τους και επιδεικνύουν τους καρπούς τους.

Ευδοκιμούν και ανθούν, λοιπόν φαιδρές  οι νεραντζιές στα μέρη μας και όχι οι πορτοκαλιές, όπως ο ποιητής το θέλει. Ανθεκτικό εσπεριδοειδές υβρίδιο, λέει,  φράπας και μανταρινιάς. Τα νεράντζια  όμως δεν τρώγονται, ως γνωστόν και όταν ωριμάζουν πέφτουνε  από τα δέντρα. Θύματα τροχαίων πια, γεμίζει η άσφαλτος ζουμιά και πατημένα φλούδια.  

Πόσα όμως  βάζα με γλυκό νεραντζάκι θα φτιαχνόντουσαν απ’ όλα αυτά, αν μαζευόντουσαν. Θα μπορούσε να είναι το σήμα κατατεθέν του τόπου μας. Νεραντζάκι Μπραχαμίου, θα λέγανε οι επισκέπτες και θα τους τρέχανε τα σάλια στην ανάμνηση της υπόπικρης γεύσης. Δεν βαριέστε, χαράμι πάει η παραγωγή. Άδοξο τέλος έχουνε, μα όσο βρίσκονται στα δέντρα, το βλέμμα μαγνητίζουνε και είναι ο πιο ωραίος διάκοσμος που διαθέτει ο δήμος…

 Σίγουρα υπάρχουνε κι αλλού νεραντζιές που κάνουνε νεράντζια, όμως εδώ μιλάμε για το κατεξοχήν εδώδιμο του δήμου…