Διακοπή δραστηριοτήτων!

του Γιάννη Παπασταθόπουλου

 

Φθάνω στην εφορία με υπερένταση. Έχω μπροστά μου τη διακοπή μιας εταιρείας, έναν ακατανόητα μπερδεμένο σωρό από ελπίδες, απογοητεύσεις και προσδοκίες με μια τζούρα από αίσθηση ήττας όλα παραχωμένα σε ένα ΑΦΜ και μια σφραγίδα. Το σάουντρακ της ημέρας όταν έφυγα για δουλειά ήταν Στέρεο Νόβα, παρκάροντας τη μηχανή είχε γίνει Chemical Brothers. Κάθε νότα από το Dig your own hole διαχέεται εντός μου, βγάζω το κράνος για να μη σπάσει το κεφάλι μου από τα μπιτ, μικρή η διαφορά, κλειδώνω τη μηχανή, προχωράω, παίζω Block Rockin’ Beats.

 

Στην είσοδο ένας τύπος που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά, είχε απλωμένο το χέρι του και αν και χωρίς πολλά δόντια, χαμογελούσε σε μια προσπάθεια που η γλώσσα του σώματος ξεπερνούσε κατά πολύ τον προφορικό του λόγο. Μάταιος κόπος. Γενικά, είναι κακή στιγμή να ζητάς λεφτά όταν ο άλλος μπαίνει στην εφορία, τέτοιες εποχές είναι κακό το πόστο γενικότερα ακόμη και για επαγγελματίες, ειδικότερα, δεν είναι καλή η συγκυρία στο έμπα. Dig Your Own Hole.

 

Πέρασα απ’ όλα τα τμήματα. Τις ώρες που ήμουν εκεί τις πέρασα μια αγκαλιά με ανθρώπους σε αναμονή, δεμένοι μ’ ένα αόρατο νήμα όλοι μαζί σε διαδικασίες ατέρμονες, ατελέσφορες, μπροστά σε διαδοχικές οθόνες αργών υπολογιστών, κουβέντες αδιάφορες, κουβέντες μ’ ενδιαφέρον. Υπάλληλοι που δεν φτάνουν όσο κι αν θέλουν, κάστρα από ματαιότητες (μήπως ήθελα να πω εκκρεμότητες; δεν ξέρω, το ίδιο μοιάζει) χτισμένα με χαρτί ξεπροβάλλουν μέσα από φακέλους, ρίχνεις ένα τοίχο και πίσω υψώνεται άλλος, εδώ σε θέλω Ηρακλή, ποια Λερναία Ύδρα, άτιμο πράγμα στο ίδιο ποτάμι να υπάρχουν δύο όχθες και οι έντιμοι άνθρωποι να παιδεύονται απ’ όποια μεριά και να κάτσουν. Elektrobank.

 

Τις ώρες που ήμουν εκεί τις πέρασα κοιτάζοντας δάχτυλα δουλεμένα σε γραφεία, σπίτια, πότε γράφοντας με στυλό και πότε σε πληκτρολόγια, δάχτυλα που βάζουν μια υπογραφή που μοιάζει με το Άγιο Δισκοπότηρο ή σε προωθούν στην επόμενη, είσαι έτοιμος να δεχτείς και να πεις οτιδήποτε αρκεί να πάρεις αυτή την υπογραφή, τα μάτια καρφωμένα στα δάχτυλα που στη χαρίζουν. Τα μπιτ στο κεφάλι μου δεν σταματούν, τώρα είμαι στο τελικό στάδιο, αναμονή στο γραφείο του ελεγκτή, It Doesn ‘t Matter, κοντεύω τώρα, μπροστά μου 6-7 άνθρωποι όλοι κοιτούν το κινητό τους εκτός από έναν που προσπαθεί να πιάσει κουβέντα, δεν κοιτάω κινητό, δεν του δίνω σημασία, είμαι στον 4ο όροφο και κοιτάω έξω, δεν είμαι εδώ.

 

Μπαίνοντας στον ελεγκτή, τέλος χρόνου λέω μέσα μου, διεκδικώ το Δισκοπότηρό μου με ό,τι όπλα έχω, εμένα δηλαδή όρθιο μπροστά στο γραφείο του και τα χαρτιά μου στο χέρι, λυπάμαι κύριε αλλά πρέπει να πάω σε αυτοψία κι έχω ήδη αργήσει, περάστε αύριο, λέει μια φωνή κάπου, Don ‘t Stop The Rock, δεν της απαντάω με αποκλείεται, στη δουλειά μας δεν υπάρχει κάθετη άρνηση εκτός κι αν είσαι νέος ή πολύ κουρασμένος. Κουρασμένος είμαι αλλά αντέχω ακόμη – νομίζω – τουλάχιστον να δούμε τα χαρτιά να μη χρειαστεί κάτι από την αρχή αύριο το πρωί, τα κοιτάμε, όλα καλά, αύριο πρωί θα τελειώσουμε, τί αύριο, σήμερα, σήμερα έχουμε σχεδόν τελειώσει.

 

Στο κατέβασμα αν και πονούσε το πόδι πήγα από τις σκάλες, δεν είχα το μυαλό στο σώμα, ότι σχεδόν τελείωσα σκεφτόμουν, Where Do I Begin, είμαι στο σχεδόν, στο παρά ένα, φτάνοντας την έξοδο έβαλα το χέρι στη τσέπη για να δώσω κάτι στον άνθρωπο που πρωτοσυνάντησα μπαίνοντας, μάταιος κόπος, δεν ήταν εκεί. Κρίμα γιατί είναι καλή συγκυρία το έβγα ειδικά όταν κάποιος έχει σχεδόν τελειώσει. Σχεδόν χαρούμενος έβαλα μπροστά τη μηχανή. The Private Psychedelic Reel…