εις μνήμη

Χρίστος Σαπρίκης

---

[…]
Μια κιτρινίλα. Όχι λαίμαργη.
Τρώει αργά αργά το χρώμα.
Μια κιτρινίλα στα φυτά,
στα φιλάλληλα,
στα καταφύγια φάρδη.
Μελανίες μελιστάλαχτοι
σέρνουν νεκροφόρες φράσεις:
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.

Το κόρο του κίτρινου ψέλνει
τη Θεία Ακολουθία της απογύμνωσης.
[…]

~~~

Εφτά χρόνια πριν, τον Μάιο του 2013, ένας ακόμη δικτυακός διωγμός είχε ξεκινήσει.

Η Κική Δημουλά σε μια ομιλία της δεν τα είχε πει όπως θα τα ήθελαν οι κρατούντες το ορθόμετρο της σκέψης μονίμως στο χέρι και πλήρωσε το τίμημα. Κι αυτή και το έργο της.

Με το κλισέ «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» να κυκλοφορεί από εικονικό τοίχο σε εικονικό τοίχο και από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα την πέρασαν γενεές δεκατέσσερις.

Τότε, είχα γράψει κάποιες σκέψεις που ο θάνατός της χτες, 22 Φεβρουαρίου του 2020, τις έφερε ξανά στην επιφάνεια:

~~~
Μάιος 2013

Η Κική Δημουλά ανήκει στους αγαπημένους μου ποιητές.
Έχει το μαγικό εκείνον τρόπο να δημιουργεί τα άυλα μονοπάτια της σκέψης που σε μεταφέρουν σε μια άλλη, ανοίκεια – οικεία, πραγματικότητα.

«Δεν ήρθε κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ
και όνειρο σημαίνει
να έρθει κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ…»

Ήταν το πρώτο της ποίημα που διάβασα πριν από χρόνια και στάθηκε η αφορμή για τη «γνωριμία» μας. Από τότε την ακολουθώ στις αναζητήσεις της, στις αλλαγές της σκέψης της και της ποίησής της.

Η σχέση μ’ έναν δημιουργό, είναι πάντα ιδιαίτερη. Το έργο του κυριαρχεί. Ο ίδιος σαν προσωπικότητα, οι καθημερινές του σκέψεις , οι προσωπικές του επιλογές – πολιτικές, θρησκευτικές, σεξουαλικές – μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο.

Μα ξεχωρίζουν αυτά;

Ξεχωρίζουν.

Δεν ξέρω αν το κάνουν και άλλοι, αλλά έτσι λειτουργώ.

Ο πολιτικός Θεοδωράκης μου φαντάζει πολλές φορές και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ένα πολύ συντηρητικό και φοβικό άτομο. Ο μουσικός Θεοδωράκης πάλλεται διαχρονικά μαζί μου. Το ίδιο συμβαίνει και με το Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Χριστιανόπουλο, τον Εμπειρίκο, τον Σαββόπουλο, …

Συνειδητά πολλές φορές «κλείνω τα μάτια και τα αυτιά» στα άλλα, γιατί θέλω να μείνει μόνο η μαγεία της δημιουργίας. Μεταφυσικό; Ίσως.
Δεν ξέρω αν το κάνουν και άλλοι, αλλά έτσι λειτουργώ.

Συνειδητά πολλές φορές «κλείνω τα μάτια και τα αυτιά» στα άλλα και για έναν δεύτερο λόγο. Είναι μια εικόνα βγαλμένη απ’ τις παιδικές μου μνήμες.
Ένα ντουλάπι στον τοίχο του πατρικού μου. Εκεί κάτω από τα ρούχα τρία βιβλία κρυμμένα. Τρία βιβλία κρυμμένα γιατί οι συγγραφείς τους και ίσως αυτά που έλεγαν ή που άλλοι νόμιζαν πως έλεγαν δεν ήταν αρεστά. Τρία βιβλία κρυμμένα για εφτά και κάτι χρόνια. Η απόρριψη της σκέψης του άλλου γιατί κάποιοι αποφάσισαν. Και ο επακόλουθος φόβος.

Δεν ξέρω γιατί ήρθαν όλα αυτά στην επιφάνεια όταν διάβασα την «είδηση» για τις δηλώσεις της κ. Δημουλά για τη ζωή στη Κυψέλη και τους μετανάστες. [2]

Δεν νομίζω ότι ήταν αυτό καθ΄αυτό το γεγονός.

Μάλλον ήταν όταν αυτή η «είδηση» στάθηκε αφορμή για να λοιδορηθεί και η ποίησή της.

Με μεγάλη ευκολία και με όλο το κιτς που κυκλοφορεί ευρέως ελέω διαδικτύου.

Τελικά λίγη σημασία έχει το ότι ΆΛΛΑ είπε η κ. Δημουλά ΆΛΛΑ διάβασαν κάποιοι και ΆΛΛΑ κατάλαβαν.

Σημασία έχει η ΕΥΚΟΛΙΑ.

Της απόρριψης.

Διαχρονικά.

Το delete που πολύ εύκολα έγινε. Τα βιβλία που έπρεπε να κρυφτούν γιατί κάποιοι «τιμητές» κούνησαν το δάχτυλο. Λες και η ταύτιση με το κάλλος τής ποίησης, αν μερικοί ταυτίζονται ποτέ, θα τους μολύνει. Κρίμα.

Μα ξεχωρίζουν αυτά;

Ξεχωρίζουν. *

Δεν ξέρω αν το κάνουν και άλλοι, αλλά έτσι λειτουργώ.

---

* Άσε που στη συγκεκριμένη περίπτωση όλα στηρίχτηκαν και στο ψέμα. [2]

---

[1] Κική Δημουλά, Το τελευταίο σώμα μου
[2] http://bit.ly/2VlnCnf