Μπραχάμι, Αναμνήσεις…Αρχόντισσα και Αχάριστη

του Μιχάλη Δήμα

Κυριακή 1 Μαρτίου 202.. Σαν τέτοια μέρα, τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, όταν ζούσε ο πατέρας μου, όλο και κάποιο τραπέζωμα γινότανε σε κάποιο σπίτι της γειτονιάς. Άλλοτε στο δικό μας, άλλοτε στου Τριανταφύλλου, άλλοτε στου Ταρλαντά, άλλοτε στου Κωβαίου. Υπήρχε και η περίπτωση να ξεκινήσει το αποκριάτικο γλέντι σε ένα και να συνεχιστεί σε κάποιο άλλο. Τότε που οι Απόκριες έβγαιναν από τα σπλάχνα των λαϊκών ανθρώπων, πηγαία και αυθόρμητα και όχι όπως σήμερα με την άδεια των δημοτικών αρχών.

Φαί, κρασί, πειράγματα, κέφι αληθινό, τραγούδι και χορός. Γείτονες, φίλοι και σόγια παρέλαυναν, έπιναν και γλεντούσαν. Εύθυμα τραγούδια και εύθυμοι χοροί. Νησιώτικα, ζεϊμπέκικα, χασάπικα, μπορεί και κανένας ευρωπαϊκός. Ο πατέρας μου και η μάνα μου δεινοί χορευτές του χασάπικου. Εκτός από την κλασική Φραγκοσυριανή του Βαμβακάρη πάντα χόρευαν και δύο άλλα χασάπικα του Τσιτσάνη. Αυτά λίγο βαριά και πένθιμα κόντρα στην εύθυμη ατμόσφαιρα. Αγαπημένα του πατέρα μου και τα δύο. Αρχόντισσα και Αχάριστη. Ο γέρο Νόντας ήξερε καλά τα λόγια των τραγουδιών λες και ήτανε δικά του. Ήτανε αφιερωμένα στη συμβία του την Καίτη, τον κατσικοπόδαρο και το στραβόξυλο, που βέβαια αυτή το γνώριζε καλά και πολύ την κολάκευε.

Πιανόντουσαν λοιπόν από τους ώμους και με θρησκευτική ευλάβεια εκτελούσαν τα βήματα κοιτώντας το μωσαϊκό. Μόνο στις φιγούρες σηκώνανε το κεφάλι και κοιταζόντουσαν βαθιά  με νόημα στα μάτια…