Το μενού των…εγκλείστων

«Τρίτη…Πέμπτη μακαρόνια» κατά το γνωστό σλόγκαν όσων είναι έγκλειστοι στη μπουζού (εξ ου και μπουζουριάζω)

Ύμνος στη μακαρονάδα…Αγνώστου

Δυο ώρες εμαγείρευα την τέλεια μακαρονάδα Την θλίψη μου του χωρισμοί λιγάκι να απαλύνω Τόση ώρα την ετοίμαζα γεμάτος όλος λαχτάρα Την τελευταία πινελιά, με λευκό κρασί την σβήνω. Μόλις έτριψα τυρί, παρμεζάνα και πεκορίνο άκουσα την πόρτα να χτυπά και μια φωνή αγαπημένη γύρισα αγάπη μου, μου φώναζε κλαμένη, γύρισα και μια ζωή μαζί σου εγώ θα μείνω. Έκανα να ανοίξω τρέχοντας μα το σκέφτηκα λίγο ακόμα καθώς η γεύση του κιμά με τρέλενε στο στόμα. Εαν ανοίξω πρέπει σίγουρα τα μακαρόνια που ‘χω φτιαγμένα να μοιραστούν ανάμεσα σε ‘κείνη και σε ‘μένα. Απ’ τους λυγμούς της λύγισα, θλιμμένη με πλησίασε και η γάτα στον τόσο πόνο ράγισα, μα είχα φτιάξει μόνο τρία πιάτα. Και σίγουρα θα φάει μια από τις τρεις μερίδες Και έμενα στο στομάχι μου θα κάνουν βόλτα ακρίδες. Μα γέλασα με ‘μένανε και την τρελή μου σκέψη μια μακαρονάδα με κιμά την καρδιά μου να ‘χει κλέψει; Μα να συγκρίνω ένα πιάτο φαγητό με μιαν αγάπη αιωνία; μα δεν ήταν »κάποιο» φαγητό…ήτανε Μακαρόνια!