δυστροπία VII,

Χρίστος Σαπρίκης

---

«Με ξεκουράζει η φωνή της στο τηλέφωνο,
όταν μάλιστα
δεν έχει τίποτα να πει
και φλυαρεί ασταμάτητα.» [1]

~~~

Στο μεσημεριανό τραπέζι, κορονοϊού βοηθούντος, είμαστε όλοι μαζί,

μαζί,

αλλά δε λείπουν και τα πανταχού παρόντα κινητά τηλέφωνα.

Που φέρνουν, και κορονοϊού βοηθούντος, και τις ανάλογες συγκρούσεις,

– Πάλι το κινητό στο τραπέζι; Πότε θα συζητάμε; Η φωνή απ’ τη μια μεριά.

– Γιατί τ’ ακουμπάς στο τραπέζι; Πού το είχες πριν; Το σκούπισες καλά; Η φωνή απ’ την άλλη…

~~~

«Εμπρός εμπρός με ακούτε; Εμπρός
από μακριά τηλεφωνώ. Δεν ακούγομαι
τι, ξεφορτίστηκε η απόσταση; …» [2]

~~~

…και ήρθαν τα στρουμπουλά ελεφαντάκια,

για να λύσουν τουλάχιστον το πρόβλημα της μια πλευράς,

και το κινητό να μην ακουμπάει στο τραπέζι.

~~~

«Ναι μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου;
Τι αριθμό πήρα; Τον ουρανό
αυτόν μου έχουν δώσει. Δεν είναι κει;
Μπορώ να της ουρλιάξω ένα μήνυμα;» [2]

~~~

Θα επιζήσουμε.

Νομίζω.

---

[1] Χρίστος Λάσκαρης, Η φωνή της στο τηλέφωνο, Ποιήματα
[2] Kική Δημουλα, Σας άφησα ένα μήνυμα, Ήχος απομακρύνσεων