Της Κασσιανής

του Μιχάλη Δήμα

 

30 Απριλίου 201… Μ. Τρίτη.

 

Τα γυαλιά για σελιδοδείκτης.

Πως πέσανε φέτος έτσι όλα αργά και μαζεμένα. Μ. Τετάρτη Πρωτομαγιά. Μαζί με το Μυστικό Δείπνο.

Θα πάμε τα στεφάνια που θα φτιάξουμε, το βράδυ της Μ. Πέμπτης στους ναούς, για να στολίσουμε τον επιτάφιο.

Βιολέτες και γαρίφαλα κόκκινα σαν αίμα. Σαν αυτά που θα βαστάνε αύριο οι εργάτες στην πορεία.

Βιολέτες και γαρίφαλα και γυναίκες άνθη του κακού. Αυτές να στολίσουνε τον επιτάφιο.

Όχι παρθένες και κυρίες. Να τα ραντίζουν με τα δάκρυά τους και προκαταβολικά να ψάλλουν τα εγκώμια με τις μπάσες τσακισμένες τους φωνές.

Και σήμερα που ψάλλεται στους ναούς το τροπάριο της Κασσιανής, στη Βάρδια του Νίκου Καββαδία, εκεί να δείτε εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσες γυναίκες.

Γυναίκες από κάθε φυλή και χώρα, νέες και μεστωμένες, άσπρες, μαύρες, κίτρινες. Θύματα και θύτες.

Γυναίκες που δεν είχανε την τύχη να μυρώσουνε το Χριστό, να σφουγγίξουνε τα πόδια του με τα μαλλιά τους.

Ιστορίες πραγματικές, γιατί η Κασσιανή ήτανε μια κυρία, ποτέ δεν έπεσε τόσο χαμηλά.

Αρχόντισσα και μορφωμένη , παρ’ ολίγο αυτοκράτειρα.

Αλλά επειδή γνώριζε, ότι κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται και η ίδια στη θέση όλων αυτών, παίρνει πάνω της και τις δικές τους αμαρτίες. 

Κοινή η ανθρώπινη φύση σαν τις κοινές γυναίκες.

Όλες αυτές λοιπόν μυρώσανε άνδρες κάθε λογής, βέβαια με αρώματα φτηνά, όχι με νάρδο, σμύρνα και αλόη.

Αυτές που για ένα τίποτα το κάνανε όπου βρίσκανε ακόμα και στα όρθια…